Lang tastte ik in het duister met betrekking tot het bepalen van een verantwoord standpunt over de landelijke ophef die is ontstaan rond Johan Derksen en het tv-programma Vandaag Inside op SBS6. Ik wist me eerlijk gezegd geen houding te geven. Hoe onbetamelijk was die bejaarde vlegel uit Grollo nou helemaal geweest? Hoe onfatsoenlijk en vrouw-onvriendelijk had deze brutale bastaard zich nu weer uitgelaten, en nog wel en plein public? Kon dit gedrag wel door de beugel? Moet de schelm inderdaad hangen? Of zijn we met z’n allen inmiddels wel heel erg onverdraagzaam aan het worden?
 
Intrigerende vragen die knelden. Ze hielden me wakker. Totdat ik recent begreep, uit een column van oud-collega Coos Versteeg op het digitale Dagblad070, dat niemand minder dan hoofdredacteur Henk Ruijl van Omroep West Derksen in de ban had gedaan. Derksen mag zijn muziekprogramma van Henk niet meer presenteren. Ruijl doet Derksen in de ban. Ja, ja, zoiets komt hard aan. Dat begrijpt u wel. Zoiets maakt indruk.

Ik wist meteen genoeg. Ik had geen enkele twijfel meer. Als Ruijl zulks in z’n oneindige wijsheid beslist, dienen wij met z’n allen te gehoorzamen. Als Ruijl in niet mis te verstane bewoordingen stelt dat er door Derksen op grove wijze normen en waarden zijn overschreden dan is dat zo. Dankzij Ruijl weet het land hoe de rechtsorde precies in mekaar steekt. Henk Ruijl is het gereformeerde geweten uit het Westland. Hij is niet zonder reden (via likken naar boven en schoppen naar beneden) hoog in de hiërarchie opgeklommen. Eerst op de redactie van de Haagsche Courant, later bij Omroep West. ‘Zodra hij je baas niet was viel er prima met hem te werken’, schreef Coos Versteeg treffend. 
 
Henk Ruijl was destijds een collega van me, aanvankelijk op de sportredactie van de Haagsche Courant. Hij maakte ijverig verslagjes van wedstrijden in het amateurvoetbal. Wippolder - JAC. Hij was een stylist. Henk kwam met unieke creatieve vondsten die kenners eenvoudig niet voor mogelijk hadden gehouden. ‘Na de thee werden de bordjes verhangen’. Dat werk. Als wij destijds tijdens het WK in Mexico op de tribune van het Azteken-stadion het doelpunt van Maradona probeerden te beschrijven dat hij had gemaakt met behulp van de beroemde hand van God sijpelde vanuit de redactie in de Plaspoelpolder het nieuws door - ik weet dat nog goed - dat Henk weer eens weergaloos had uitgehaald: ‘In de tweede helft tapte Takdier Boys uit een heel ander vaatje en bond zo de volgende tegenstander aan zijn zegekar.’ Jammer dat Henk ten slotte achter een bureau is gaan zitten. Aan hem is een uniek schrijftalent verloren gegaan.