De man in de straat, als hij zich daar tenminste mag vertonen, weet het niet meer. Hij balanceert tussen gevoelens van angst en onwetendheid. Maar ook tussen die van hoop en beloofde versoepelingen. Hij is balletje op een tafel waar kenner pingpongt met leek. Wat moet hij in Corona’s naam doen?

Wat hij moet doen, is in alle gevallen de regels naleven. Luisteren naar de autoriteiten. Al steigert zijn rebelse karakter tegen elke vorm van gezag. Al vindt hij sommige maatregelen nergens op slaan. Al vloekt hij zowel binnens- als buitensmonds na elke officiële mededeling uit het Binnenhof. Gewoon gehoorzamen. Niet lullen.

Intussen vechten politici elkaar nationaal en internationaal de tent uit. Maakt elk land z’n eigen vuistdikke versie van het Handboek Corona. Heeft niemand een strategie waarin iedereen gelooft. Maar weten we wel zeker dat het per saldo om één ding gaat: een vaccin. Dat is het enige wapen om deze nare nazaat van Beëlzebub met succes te bestrijden.

Heel de wereld is met die vraag bezig, ook deze man in de straat. In het Nationale Optimisten Klassement sta ik op 1 met stip: ik denk dat het vaccin er snel is, en beschikbaar. Nergens op gebaseerd, die gedachte, en ik ben toch al enige tijd gestopt met drinken. Maar ik geloof echt dat de scholen en universiteiten snel weer open gaan. Geleidelijk, gefaseerd, doordacht. Dat bussen, trams en treinen snel weer voller zullen zitten. Net als theaters, cafés en restaurants. Dat aan het anderhalve meter keurslijf snel een einde komt. Dat we elkaar snel weer mogen aflebberen als we jarig zijn, of hitsig. En dat we snel weer lekker smerig zwetend om elkaars nek mogen hangen als we een doelpunt hebben gemaakt.

Vanaf wanneer?

De premier waarschuwt ons voor al te veel optimisme. Heeft hij gelijk in. Maar behalve een best aardige manager is onze MP ook exponent van symboolpolitiek. Dus staat voor mij de datum van de wederopstanding vast. Niet dat we het virus dan definitief hebben verslagen, maar omdat we dan de teugels weer iets mogen laten vieren. Met de nadruk op iets. Te hard van stapel lopen is letterlijk levensgevaarlijk, ik weet het. Maar de wens, de vader en de gedachte. Het wordt de datum die dit jaar sowieso voor ons al eeuwigheidswaarde heeft omdat we 75 jaar vrij zijn. En nu een dubbele symbolische lading krijgt omdat er een begin van een nieuwe vrijheid gloort. Dinsdag 5 mei dus. Mark my words.