Terwijl de buxusrups-troepenmacht oprukt in Zoetermeer, een spoor van verdorde struiken achterlatend, maken de waterhoentjes in de sloot enorme herrie. 'Wat een stelletje ruziemakers,' verzucht ik. 'Wie? Onze nieuwe buren,' reageert manlief verschrikt. Ik kan hem geruststellen.

Niet de nieuwe buren maar de gevleugelde buurtbewoners in de sloot zijn de amokmakers. Met de komst van hun rood gesnavelde kleine grut verdedigt vaderhoen zijn habitat met snavel en opgestoken veren.

Elke argeloze voorbij zwemmende watervogel wordt op niet mis te verstane wijze met veel geluid en vleugelgewapper weggejaagd. Geen enkele slootbewoner ontkomt aan de territoriumdrang van de dominante watervogel. Een heel arsenaal aan natuurgeweld trekt aan het keukenraam voorbij.

Ma Zwaan drijft voorbij met zeven grijze wollige kleintjes veilig tussen moeders vleugels. Pa Zwaan blaast tegen wandelaars die het wagen te dicht in de buurt van zijn nawuchs te komen. Een woerd duwt zijn vrouwtje zolang onder water tot het arme dier er in blijft.

Met een hongerige blik loert de reiger vanaf de waterkant naar voorbij zwemmend jong grut of kikkers net onder het wateroppervlak. Zijn scherpe snavel blikkert angstaanjagend in het zonlicht. Een hond gromt tegen de buurtkat die op zijn beurt een hoge rug opzet en vervaarlijk uithaalt naar de gevoelige neus van zijn belager. Van enige tolerantie onder de diverse buurtbewoners in en om de sloot is absoluut geen sprake.

De zachtmoedige pastelkleurige waterlelies zorgen voor een rustmoment in de woelige waterwereld die broedtijd heet.

Vanuit Zeeuws-Vlaanderen volgde Elsje Veth in 2011 haar hart naar Zoetermeer waar zij sindsdien samenwoont met fotograaf Chris van Dijke. Moeder van twee volwassen zoons en oma van kleinzoon Xavi. Werkt als fulltime secretaresse in Den Haag. Ze publiceerde twee verhalenbundels; ‘Neus snuiten en doorhoesten’ (2015) en ‘Rafels’ (2017). ,,Mijn columns ademen charme, levenslust, wijn en hoge hakken uit. Met hier en daar een vleugje peper,” Twitter: @elsjeschrijft.