Valt er nog iets te lachen? Bar weinig als je het mij vraagt. Mocht er al iets te lachen vallen, dan moeten we onze glimlach verhullen achter een mondkapje.

Op anderhalve meter de pretlichtjes in andermans ogen ontdekken, dat is best lastig.

Kies je ervoor geen masker te dragen, dan krijg je via de media vileine columns met dreigende taal als 'draag je geen mondkapje dan zijn de consequenties voor jou' over je heen. Collega’s vallen uit met ernstige vormen van burn-out en depressie vanwege het maandenlang thuiswerken en gebrek aan sociaal contact op de werkvloer.

Waar is de saamhorigheid gebleven die ons in het zonnige voorjaar door de eerste intelligente lockdown hielp?

Mijn mondkapje aan de treurwilgen hangen biedt geen oplossing. Door de vele regenval van de laatste dagen hangen de takken tot aan de grond. Geen hondenpoep, maar achteloos weggesmeten mondkapjes vormen inmiddels een normaal beeld in berm, grasveld, stoepen en straten.

Dit alles is, nee, niet om te lachen. Stevenen we af op een sombere winterperiode of hervinden we samen het leven met respect en aandacht voor de ander?

Over Elsje Veth
Vanuit Zeeuws-Vlaanderen volgde Elsje Veth in 2011 haar hart naar Zoetermeer waar zij sindsdien samenwoont met fotograaf Chris van Dijke. Moeder van twee volwassen zoons en oma van kleinzoons Xavi en Roan. Werkt als fulltime secretaresse in Rotterdam. Ze publiceerde twee verhalenbundels; ‘Neus snuiten en doorhoesten’ (2015) en ‘Rafels’ (2017). ,,Mijn columns ademen charme, levenslust, wijn en hoge hakken uit. Met hier en daar een vleugje peper,” Twitter: @elsjeschrijft Instagram elsjeschrijft.