Snappen dat het leven een golfbeweging is. Dat duurde even bij mij.

Het is te vergelijken met de eerste lentedag. Ik hang mijn winterjas weg, drink koffie op het bankje in de tuin en eet – in de vorige lente althans– voor het eerst op een terrasje. Laat die zomer maar komen.

Totdat het weer gaat regenen, koud is en de kachel even stiekem aangaat en ik denk: huh? Het zou toch altijd zo blijven? Elk jaar opnieuw trap ik erin. En zo is het ook in het echte leven.

Je bent gelukkig en denkt dat je je altijd zo blijft voelen. Tot dat een rot-appje binnenkomt of een persconferentie alles onderuit dondert. Ook dan kan ik me niet voorstellen dat het ooit weer beter, mooier en gemakkelijker wordt.

Dat je niets kunt voorspellen, behalve dat het nooit blijft zoals het is, is een inzicht dat de afgelopen weken even moest indalen. Eenmaal gewend aan die gedachte voel ik me rustiger. Het maakt dat de tak meebuigt met de stormen in plaats van dat hij knakt.

Inmiddels ben ik buigzamer dan een wilgentak en dein zachtjes mee op de golven die een pandemie als deze heeft veroorzaakt.


Over Elsje Veth
Vanuit Zeeuws-Vlaanderen volgde Elsje Veth in 2011 haar hart naar Zoetermeer waar zij sindsdien samenwoont met fotograaf Chris van Dijke. Moeder van twee volwassen zoons en oma van kleinzoons Xavi en Roan. Werkt als fulltime secretaresse in Rotterdam. Ze publiceerde twee verhalenbundels; ‘Neus snuiten en doorhoesten’ (2015) en ‘Rafels’ (2017). ,,Mijn columns ademen charme, levenslust, wijn en hoge hakken uit. Met hier en daar een vleugje peper,” Twitter: @elsjeschrijft Instagram elsjeschrijft.