'Dag Will, hoe is het met jou?' Een mevrouw roept mij aan vanaf haar balkon. 'Met mij is het prima, hoe het met Will gaat weet ik niet. Hoe is het met u', antwoord ik. 'Oh verhip, het is Will niet', verbetert mevrouw zichzelf en verdwijnt duidelijk teleurgesteld in haar appartement.

Bij de verzorgingsflat doen een man en vrouw verwoede pogingen een gesprek te voeren met hun moeder achter de hoge afrastering. 'Hoe gaat het moeder, we hebben iets lekkers voor je afgegeven'. Moeder is een beetje uit haar doen. 'Oh fijn, dank jullie wel kinderen', mompelt ze en scharrelt wat onzeker met de rollator heen en weer. Verderop een identiek tafereel met een vader op vergevorderde leeftijd.

Aangedaan
Toch wat aangedaan laat ik dit alles achter me en loop door. In het kleine wandelpark achter het verzorgingshuis word ik op afstand aangesproken door een vrouw met hond. Ze is mij onbekend en zij kent mij ook niet, zo blijkt.

Goed bedoeld informeert ze: 'Hoe is het met u, kunt u zich een beetje vermaken, valt niet mee zeker deze situatie.' Ziet ze echt in mij iemand die 's morgens zit te wachten op een verzorger die komt helpen met het aantrekken van de steunkousen en 's middags een ommetje maakt in het park om de tijd te doden? Het zal toch niet.

Geconfronteerd worden met je leeftijd, ook al is het met de beste bedoelingen, het voelt niet fijn. Ik weet zo snel geen antwoord te verzinnen anders dan 'dank u wel, lief dat u het vraagt'. (Te) lief zijn voor je oudere medemens. Zal deze trend zich voortzetten in het 'nieuwe normaal'? Wordt het voortaan weer vanzelfsprekend op te staan voor personen op leeftijd en een zitplaats aan te bieden in de metro of bus op weg naar kantoor?

De gedachte aan reizen met het overvolle ov doet me peultjes zweten. Dus ja! ik vermaak me prima, 36 uur thuiswerken ik #hounogevenvol.