Er zijn van die dagen dat je als gepensioneerd docent terug verlangt naar je leerlingen. Ik heb dat zelf eigenlijk best vaak, want hoewel het mooi was na 43 jaar onderwijs, mis ik de interactie met de leerlingen best wel.

Begrijp mij goed, het is heerlijk niet meer geregeerd te worden door je agenda, door vergaderingen, door lange dagen vol met werkdruk maar een lesje geschiedenis geven blijft toch het mooiste wat er is. Als ik nu een mooi boek lees, denk ik vaak wat jammer dat ik het ze niet meer vertellen kan. Daarnaast mis ik ook de band die ik met zoveel geweldige leerlingen al die jaren heb gehad. Hoe leuk was het niet op maandagochtend als mijn favoriete voetbalclub uit Rotterdam-Zuid gewonnen had en we daar traditiegetrouw even bij stil stonden.

En stiekem was het ook leuk als ze verloren hadden en ik in de gangen op weg naar het lokaal al geplaagd werd met het verlies. Ik stak het ook niet onder stoelen of banken. Wees leerlingen erop dat een Ajax-agenda bij mij het risico op onvoldoendes vergrootte en riep daarmee natuurlijk de rampspoed over mijzelf af. Dat was duidelijk het geval toen ik op maandagochtend na de desastreuze wedstrijd op 24 oktober 2010 tegen PSV in mijn kamer kwam en die versierd bleek met de uitslag (10-0).

Na de eclatante overwinning van het afgelopen weekend op de grote rivaal moest ik mij beheersen niet even terug naar school te gaan om daar met een vette glimlach door de gangen te gaan wandelen. Ik heb het niet gedaan, maar kreeg van één van de fanatiekste Ajax-supporters onder mijn oud-leerlingen toch een berichtje: "6-2; Verdiende overwinning! Gefeliciteerd."

Over Eric Brunings

Eric Brunings was van 1998-2017 afdelingsleider onderbouw bij het Alfrink College. Hij begon in 1981 op die middelbare school als leraar geschiedenis en nam er na vorig schooljaar afscheid. Brunings schrijft voor ons columns over onderwijs, zijn passies sport en geschiedenis en andere zaken. 

*Broer Peter keepte in de jaren '80 voor Feyenoord.