Een kleine tien jaar achtereen bezocht ik beroepshalve het Musical Award Gala. Dat was in die tijd vooral een doorzichtige promotiecampagne voor de musicals van Joop van den Ende, want die betaalde het hele festijn. “Wat heerlijk dat we daar niet meer naartoe hoeven”, verzuchtte mijn vrouw vorige week terwijl op televisie de registratie van editie 2025 langs kwam.

Want naast alle hysterische dankwoorden - dat is de meeste acteurs eigen - klonken er nogal wat zweverige zo niet valse noten bij het Musical Award Gala. Om te beginnen bij ‘Moulin Rouge’. Zelfs bij de bedreven René van Kooten in zijn rol van Rob de Nijs ging ’t aan het eind van ‘Foto van vroeger’ mis. Maar het pijnlijkst was wel het optreden van Ward van Klinken in het stukje uit de musical ‘Dear Evan Hansen’. Of heb ik dat verkeerd begrepen? Moest dit gekweel juist de onzekerheid van de püber onderstrepen?

Daags daarna bij The Passion in Terneuzen ging het al niet veel beter. Eva Simons werd voor haar vertolking van Maria in het AD bejubeld, temeer omdat de 40-jarige zangeres tijdens de repetities een miskraam had gekregen. De Telegraaf benadrukte echter vooral dat de inmiddels enthousiast religieus geworden Eva met name in het eerste deel van het spektakel voortdurend vocaal uit de bocht vloog. Gelukkig, ik bleek niet de enige die het was opgevallen dat God haar niet beter heeft laten zingen.

Beau

Het bleek - voorafgaand aan Pasen -  in alle opzichten de week van de valse kraaien. En Gordon deed niet eens mee. Die heeft terecht een verdere carrière in de horeca gezocht. Maar wie wel voor kromme tenen zorgde, was Beau van Erven Dorens. Beau heeft een soort studentikoze gekte, die hem ook al eens in de smerige Amsterdamse grachten deed duiken, dus dan valt de verkrachting van Ramses Shaffy’s ‘Laat me’ nog wel mee. Maar waarom zegt niemand bij RTL: “Niet doen knul, beter niet doen”. 

Je vraagt je trouwens af wat al die tv-presentatoren bezielt om ineens te willen zingen? Het is immers niet alleen Beau die zichzelf op dit punt overschat. Renze Klamer hielp zijn carrière bij de NPO zo goed als om zeep toen hij bij ‘De Vooravond’ voortdurend achter de piano kroop en ging zingen. En geef Wilfred Genee een microfoon in zijn hand en hij, al klinkt het voor geen meter, jengelt er schaamteloos op los met ‘Zomaar een avond in de kroeg’. Je kan hem zelfs voor €4990 ex BTW boeken voor bruiloften en partijen. Goddank duurt zo’n optreden slechts 30 minuten!

We hadden natuurlijk altijd al cabaretiers die krakend een eigen liedje ten gehore brachten. Ik herinner me Wim Kan, die in alle opzichten invulling aan het begrip ‘valse nicht’ gaf. Maar dat is binnen zo’n show toch wat anders. Dat het bij cabaret niet allemaal even melodieus hoefde te klinken als bij Wim Sonneveld, Toon Hermans of Paul van Vliet werd in de decennia daarna vaker bewezen. Wim Kan kreeg feilloze opvolging in vocale krakkemikkigheid door Freek de Jonge, Youp van ’t Hek en Jochem Myjer.

Geen probleem. 

Erger was wel dat Paul de Leeuw - ooit razend populair met zijn schijtlollige humor - het idee kreeg dat hij ook gevoelige liedjes ten gehore kon brengen. Eerst was dat een soort spreek-zingen, maar met een paar jaar lang zeven dagen per week acht uur zangles vond Paul vanaf 1991 dat hij ook CD’s mocht uitbrengen. Elk jaar een nieuwe. Echt waar. Zou hij na Mia Nicolai en Dion Cooper misschien ook nog even van het Songfestival hebben gedroomd?

Abel

Mij bekruipt de vraag: waarom doen mensen dit zichzelf aan? En vooral: waarom doen ze dit ons als publiek aan? Het is al pijnlijk genoeg dat ouder wordende zangers gaandeweg gaan te kraken. Denk aan die sympathieke Lee Towers en de ooit bejubelde Frank Boeijen. Of die jongen van Abel, die zo nodig een comeback moet maken. Gerard Joling vertrouw ik ook niet helemaal. Het valt me op dat Geer bij live tv-optredens vaak met zijn rug naar de camera begint, zodat je ’t niet ziet als hij te vroeg of te laat invalt bij het playbacken.

Tom Jones is een uitzondering die de regel bevestigt, maar ook de heel grote wereldsterren ontkomen er niet aan: Elvis Presley, Frank Sinatra, Leonard Cohen en Aznavour zijn sprekende voorbeelden. Al had die teloorgang ook wel iets moois. Zoals de vergane glorie van een oud luxe hotel tot de verbeelding kan spreken.  

Maar al die hedendaagse valse zangers, met het liefje van Peter Gilles als absoluut dieptepunt - kunnen me niet bekoren. Zeker nu ik - al rondzappend door alle talentenjachten op tv - steeds vaker aangenaam verrast ben door de kwaliteit die er in ons land te vinden is. Keer op keer kom ik erachter dat de Borsato’s, Jan Smits, Jeroen van den Booms, René Frogers of hoe ze allemaal mogen heten, helemaal niet zo bijzonder zijn. 

Kijk eens wat er rondloopt aan zangers bij ‘3 Minutes of Fame’ of bij ‘Battle of the Band’: stukadoors, onderwijzers, hoveniers en bouwvakkers die loepzuiver de sterren van de hemel zingen. Er zijn inmiddels zoveel talentenjachten met geweldige strotten, dat op Tik Tok nu als tegenzet een oproep te vinden is om mee te doen aan ‘De slechtste zangers van Nederland’. 

Dat John de Mol dát idee nog niet heeft gepikt! En dan zou ik zeggen: Paul de Leeuw, Beau van Erven Dorens en Wilfred Genee in de jury.