Het voelt als grote schoonmaak. Twee wethouders rond wie al jaren een dubieuze geur hangt, krijgen een breed gesteunde motie van wantrouwen aan hun broek. Hun ontslagbrieven zijn inmiddels verstuurd. En VVD-burgemeester Krikke, die in haar laatste drie banen een reputatie van eigenwijze brekebeen opbouwde, wacht het oordeel van de gemeenteraad over haar functioneren niet af en heeft nu zelf de handdoek in de ring gegooid. 

Een wethoudersloopbaan wil makkelijk sneuvelen. Je doet privé of politiek iets stoms en het kan zomaar met je gebeurd zijn. Hoe dan ook loeren rond het pluche van alle kanten de messen om je in de rug te steken. Vaak zelfs gehanteerd door je eigen partijgenoten. Nee, om als wethouder de rit uit te zingen, is een hele kunst. 

Maar van een burgemeester kom je niet makkelijk af. In de na-oorlogse geschiedenis van Den Haag werden alleen de NSB-burgemeesters Westra en zijn waarnemer Van Maasdijk uit het ambt gezet, als ook de latere CHU-burgemeester Willem Visser die zich in 1949 schuldig bleek te hebben gemaakt aan deviezen-smokkel. Zijn opvolger Schokking voelde zich in 1956 zelf gedwongen op te stappen, omdat bekend werd dat door zijn toedoen de joodse familie Pinto in de oorlog door de Duitsers werd opgepakt en vermoord. Maar dan hebben we het in de Hofstad wel gehad.

Het gedwongen vertrek van Pauline Krikke is daarom uitzonderlijk. Den Haag heeft menig zwakke burgemeester gekend, met de Limburgse KVP’er/CDA’er Frans Schols tussen 1975 en 1985 als absoluut dieptepunt. De term me#too bestond in zijn tijd nog niet, maar het gonsde van de geruchten over de handtastelijke burgervader, die leek te denken dat alle acteurs en dansers in de grote stad van de herenliefde waren. Een hoge ambtenaar - overigens wel homoseksueel - smeekte de hoofdcommissaris ervoor te zorgen dat de burgemeestersauto niet elke avond voor zijn hofjeswoning stond. Tja, de Nederlandse journalistiek was in die tijd nog te netjes om over dat soort zaken te schrijven. Schols werd in 1981 gewoon herbenoemd en vier jaar later als ereburger uitgezwaaid.

Dit soort verhalen gaan er gelukkig niet over Pauline Krikke. Haar grootste privé-zonde lijkt dat ze voorjaar 2018 het hondenverbod voor het Stadhuis liet opheffen, om haar eigen viervoeter Harley mee te kunnen nemen. Dat heeft iets regentesks, maar ook wel weer iets schattigs. Het voelt in elk geval sympathieker dan de Haagse burgemeester die de bushalte voor zijn woning 100 meter liet verplaatsen, omdat hij dat afremmen en optrekken voor zijn huis maar niks vond.

Burgemeester Krikke wilde vorige week - na verschijning van het voor haar vernietigende rapport van de Onderzoeksraad voor Veiligheid over de Scheveningse vreugdevuren - gewoon aanblijven. Ze wilde lering trekken uit het rapport en overgaan tot de orde van de dag. Niet vanwege de wedde van 12.000 euro per maand, plus vakantiegeld plus eindejaarsuitkering. Want tot haar pensioen houdt ze wachtgeld: 't eerste jaar 80%, daarna 70% (nog altijd bijna €8500 per maand).

Maar dit weekeinde moet ze aan het neuzen tellen zijn geslagen. Op hoeveel steun kon ze - als straks haar positie ter discussie zou komen - nog rekenen? Haar acht vrienden van Groep De Mos waren inmiddels vijanden geworden, in het kielzog daarvan opereren PVV en 50+. Van de Stadspartij had ze evenmin wat te verwachten, ga maar door, ga maar door.

Verkeert Den Haag nu in crisis? Welnee, de wereld draait door. Naar verluidt is Alexander Pechtold klaar voor een burgemeesterspost. Die kan meteen aan de slag. En die twee wethouders? Richard de Mos zal - hoe het strafrechtelijk onderzoek tegen hem ook afloopt - onze stad de eerstkomende jaren niet nog verder aan de toeristenindustrie uitleveren; met een beetje geluk stopt zijn opvolger de hele geldstroom naar Den Haag Marketing. 

Laat De Mos - goed voor twee jaar wachtgeld, met sollicitatieplicht - weer lekker onderwijzer worden. Dat scheelt een hele FTE op het lerarentekort. En wethouder Rachid Guernaoui verdient hoe dan ook straf, omdat hij destijds - als voorzitter van de Vertrouwenscommissie - de internationale stad voor vrede en recht heeft opgezadeld met een burgemeester die, zoals dat keurige gemeenteraadslid van de ChristenUnie/SGP in het NOS-journaal werd geciteerd: ‘een maatje te klein was’.