Mijn ergste nachtmerrie is dat één van mijn zonen met tv-presentatrice Emma Wortelboer als nieuwe geliefde aan zou komen zetten. Zelfs vóór haar hysterische optreden bij het Songfestival van 2019 rekende ik haar al tot de categorie Onuitstaanbare Nederlanders. Haar recente optreden in De Slimste Mens heeft daar geen verandering in gebracht. En dat terwijl iedereen bijna sympathiek lijkt in dat programma. Zelfs Denk-voorman Farid Azarkan bleek ineens aardige kanten te hebben.

Ik moet ruimhartig toegeven dat Emma meer geestelijke bagage bleek te hebben dan ik tevoren had verwacht. In mijn hart hoopte ik namelijk dat ze er al bij de eerste ronde uit zou vliegen. Maar ze wist meer dan veel van haar medestanders, had ook wel flink wat geluk met de vragen. Dus ik moest de gifbeker tot de laatste aflevering leegdrinken. Goddank werd ze er toen alsnog meedogenloos uitgeknikkerd en moest ze genoegen nemen met de derde plaats. Want o wee als ze Slimste Mens was geworden. Dan zou ze nog zelfgenoegzamer en irritanter zijn geworden. Even terug in het hok, even een tijdje ’t mondje dicht.

Maar mijn vreugde bleek van korte duur. Want wie zit er bij dat mislukte Media Inside van Marcel van Roosmalen en Gijs Groenteman driftig mee te kwebbelen?

Terzijde: Marcel van Roosmalen is de nieuwe Peter R. de Vries aan ’t worden; op radio en tv is er geen ontkomen meer aan. Nu kan ik soms best glimlachen om zijn lijzige, mistroostige gebabbel, maar het is gewoon teveel. En zoals mijn oma al zei: “alles waar te voor staat, is niet goed. Behalve tevreden en tegoed.”

Maar terug naar Emma: het hittepetitje duikt nu dus ook overal op. Ik kan niet eens meer opnoemen waar allemaal, want ik zapp (net als bij Paul de Leeuw, Splinter Chabot en Martijn Krabbé) terstond weg.

Tot vorige week. Toen bleef ik ademloos hangen. Emma is bij BNN/Vara namelijk van jong brutaaltje opgewaardeerd tot politiek interviewer - het moet niet gekker worden - bij De Vooravond, de zouteloze opvolger van De Wereld Draait Door. En met wie deed Emma een vraaggesprek? Met Thierry Baudet. Wat een match. Alsof een datingcomputer de twee misvormde karakters feilloos aan elkaar had gekoppeld. Een irritante hysterica ruggelings met een irritante idioot.

En toen gebeurde er iets wat ik niet had voorzien. Voor het eerst voelde ik een lichte vorm van mededogen met Baudet. Terwijl ik de leider van Forum niets minder dan een enkele reis wachtgeldregeling gun zodat hij alle tijd heeft om op dansles te gaan bij viruswappie Willem Engel, golfde er ineens een soort medelijden met Baudet door me heen. Je weet dat je je als politicus in verkiezingstijd als een hoer moet gedragen: polonaise dansen, op een skateboard springen, I’m dreaming of a white Christmas zingen, noem maar op. Maar er zijn grenzen.

En dat vond Baudet ook. De pias uithangen, oké. Met heel foute mensen lunchen, prima. Draaikonten en wegkijken, geen punt. Viruswappies toejuichen en bij elk schandaal de media de schuld geven, daar zijn er meer van die het ver geschopt hebben. Maar Emma Wortelboer was voor Thierry een stap te ver. 

De fris geknipte Forum-voorman zat met de rug naar het meiske toe, dus hij kon dat zelfingenomen, geïrriteerde bekkie niet zien. De vragen waren niet eens onbeschoft of naar. Maar onze lavendeljunk had aan het Emma-toontje al genoeg. Na een paar vragen stond hij op en liep mokkend weg. Weinig professioneel, om niet te zeggen Akwasi-kinderachtig. Maar wat een genot om die verbouwereerde blik van Emma te zien. 

Ze was zo van haar stuk dat ze niet eens in hysterisch gegil kon uitbarsten. Wat kan tv soms verrukkelijk zijn. Meteen stoppen met die Emma-interviews. Dit is niet meer te overtreffen.