De laatste tijd is er veel te doen over gezinshereniging van met name vluchtelingen met een status. Volgens Europese Regelgeving is dit een grondrecht waarop geen enkele uitzondering mag worden gemaakt, zelfs als er geen ordentelijke huisvesting geregeld kan worden.

Afgelopen week sprak ik een echtpaar op leeftijd. Daarmee bedoel ik mensen die al zeker acht kruisjes hebben bijgeschreven. Zij woonden nog zelfstandig, maar zij maakten zich zorgen over hun nabije toekomst. Hoe gaat het straks als één van beiden iets gaat mankeren? Dreigt er dan een eind te komen aan een soms meer dan 60-jarige echtvereniging. Want je hoort immers verhalen van echtparen die compleet uit elkaar getrokken worden?

Beide voorgaande alinea’s zetten mij aan het denken. Want als gezinshereniging een grondrecht is, kan het niet zo zijn dat in ons land echtparen gescheiden worden, puur om het feit dat één van de twee speciale zorg nodig heeft. Dan moet het toch mogelijk zijn in een dergelijke situatie binnen één complex diverse vormen van zorg aan te bieden?

Dat denken stuurde mij naar een grijs verleden. Hierbij moet gedacht worden aan pakweg de negentiger jaren.

Mijn schoonvader was wegens dementie opgenomen in een besloten afdeling van een bejaardenhuis annex verzorgingshuis. Het was een groot complex waarin alle vormen van zorg konden worden aangeboden. Daar woonden mensen die speciale zorg nodig hadden. Te denken valt aan dementie of lichamelijke beperkingen.

Er woonden echtparen en alleenstaanden in eigen appartementen. Zij konden eventueel zichzelf helemaal onderhouden, maar daarnaast kon van allerhande zorg gebruik gemaakt worden.

Ook bestond de mogelijkheid beneden in het restaurant een maaltijd te gebruiken. Er was allerlei recreatie mogelijk. Er stonden diverse biljarts. Er werden bingoavonden georganiseerd. Ook kwamen er muzikanten die met name de oude Hollandse wijsjes beheersten, waarbij natuurlijk alle oudjes uit volle, nou ja volle, borst meezongen.

Toen ik daar zo rond liep straalde de gezelligheid mij toe. Zo zou ik ook wel oud willen worden. Zelfs al woon je alleen, de ontmoetingsmogelijkheden zijn talrijk. Mooi toch?

Maar wat hebben we gedaan?

Het traditionele bejaardenhuis werd bij het grof vuil gezet.

Ouderen worden geacht steeds langer zelfstandig te blijven wonen.

Gevolg is onder andere dat de wijkverpleegkundige meer tijd kwijt is aan heen en weer reizen, dan aan het bieden van zorg.

Gevolg is dat veel mensen vereenzamen.

Gevolg is dat echtparen waarvan één van de twee bij voorbeeld gaat dementeren, gescheiden worden en het grondrecht van gezinshereniging met voeten getreden wordt.

Gevolg is dat de woningmarkt aan de bovenkant op slot zit. Er vindt bijna geen doorstroming van ouderen meer plaats.

Gevolg is dat veel ouderen in een veel te groot huis wonen en zo woningen die eigenlijk bedoeld zijn voor gezinnen, bezet houden.

Hebben wij niet het kind met het badwater weggegooid?

De woningmarkt moet veel gevarieerder gemaakt worden. Doorstroming moet bevorderd worden. Een prachtige mogelijkheid is het traditionele bejaardenhuis annex verzorgingshuis weer nieuw leven in te blazen. Het mes snijdt dan echt aan vele kanten.

Als gezinshereniging een grondrecht is, geldt dat echt voor iedereen.