Kunst kan ontroeren, dat is soms ook de bedoeling. Bij mij lukte het weer toen de voorzitter van de Tweede kamer bij de opening van de vergadering op 14 februari een gedicht van Hans Andreas voorlas.*

Poëzie en politiek

Het initiatief van Martin Bosma om voor iedere zitting van de Tweede Kamer een gedicht voor te lezen, heeft mijn sympathie. Peper was hem op initiatief van Kneepkens in de Rotterdamse raad voorgegaan; daar las ieder raadslid een favoriet gedicht voor. Bij de herdenking van Pims 10 jarig verscheiden, heb ik een gedicht voorgelezen.** Het is zo, dat niet iedereen de gaven van het woord heeft, maar gelukkig zijn er dichters die gevoelens prachtig kunnen weergeven en hun pen – indirect - ter beschikking stellen. 

Subsidie

De eersten die begrepen dat kunst gevoelens oproep die ook een politieke lading c.q. boodschap kunnen hebben, waren de nazi’s. Zij richten in ons land samen met de Nationaal Socialistische Beweging een zogenaamde Kultuurkamer op. Een verzameling van kunstenaars die dansten naar de pijpen van de bezetter. Zo ontstond cultuursubsidie, want de nazi’s betaalden voor kunst die hen welgevallig was. Na de oorlog werd de Kultuurkamer opgeheven, maar ging het subsidie geven gewoon door. Gelukkig voor vele kunstenaars kent de woke gemeenschap de oorsprong van kunstsubsidie niet, anders zou het  – gezien haar beladen oorsprong - afgeschaft worden.

Tweede Kamer

In de tijdelijke Tweede kamer staan de sprekers voor een in mijn ogen spuuglelijke wanddecoratie. Als de kunstenaar de bedoeling heeft gehad het gevoel van afkeer voor politiek in een artistieke vorm te gieten, dan is hij daar mijnsinziend uitstekend in geslaagd. Het geven van een politieke boodschap in een kunstwerk is algemeen goed geworden. Alle dictaturen maken er gebruik van. Ik verzamel zelf borstbeeldjes van politici en heb er al vele.

De maker van de wanddecoraties in de tijdelijke Tweede Kamer kreeg de opdracht een kunstwerk te maken voor het vernieuwde gebouw. Mijnheer De Bruijne (de kunstenaar) weigert echter, omdat hij geen kunstwerk wil overhandigen aan de nieuwe voorzitter. De Bruijne vindt poëzie liefhebber Martin Bosma klaarblijkelijk een minderwaardige mens.

Reden is dat hij het niet eens is met diens partij, de PVV. In casu is hij dus tegen de keuze van onze volksvertegenwoordiging en de kiezers. Een houding, die zich voortdurend manifesteert in politiek correcte kringen

Kans grijpen

De politieke boodschap die kunstenaars geven, kan ook tegen bestaande politiek gericht zijn. Waarom grijpt die hypocriete behanger zijn kans niet?Geen gelukzoekers meer? Maak een wanddecoratie met krantenberichten waarin de zegeningen voor ons land door hun komst worden beschreven. Kopvodden? Schilder diverse vrouwen met een hoofddoekje, die hun man de mantel uitvegen of op andere wijze domineren. Minder, minder, minder? Geef een exposé van alle Marokkaanse beeldende kunstenaars in ons land.

Bezwaar tegen het Islamstandpunt van de PVV? Schilder een oud-stadsgezicht, waarbij de kerktorens zijn vervangen door minaretten, op een galgenveld hijskranen met gehangenen staan en iemand van een toren wordt geworpen. Noem het: De vrije toekomst.

Resumé

Kortom kansen te over, die De Bruijne laf laat liggen. Je afwenden van de keuze van de Nederlandse kiezer en haar volksvertegenwoordiging om maar vooral een wit voetje te halen bij het politiek correcte rapaille.*** Hij houdt daarbij waarschijnlijk in het achterhoofd, dat die – zoals in hun kring gebruikelijk is – gretig het beroepsverbod hanteren.

* Voor een dag van morgen

** Herkenning van Reve. Ik vond het bij Pim Fortuijn passen; een rustpunt tussen al die lange betogen.

*** De eerste partij in ons land waarin gepleit werd voor een dictatuur van politiek correcte mensen was de Rapaille partij. Keerde zich tegen de “populisten” van hun tijd.