Veel mensen ergeren zich op dit moment aan de politieke debatten. Ik niet, want ik weet op wie ik ga stemmen en ik heb een afstandsbediening (zap). Mijn ergernissen liggen elders.

Grote ergernis

Het hele gedoe rond LHTBI+ ergert me mateloos. Waarom rekening houden met een minuscuul gelijk-hebberig groepje, dat meent de hele wereld de wet voor te moeten schrijven? Zelfs de paspoorten worden gewijzigd en helemaal niemand zegt: “Tot hier en niet verder!”

Gelukkig verschijnen er regelmatig filmpjes op Youtube, waarin “vrouwen”, die tot voor kort mannen werden genoemd, de toegang tot het vrouwentoilet worden ontzegd.

Ik heb ondertussen enkele genderneutrale toiletten bezocht en dat bleek een enorme achteruitgang, want met de helft van de gebruikers wordt geen rekening gehouden; er zijn namelijk geen urinoirs! Dus om een half procent van de bevolking ter wille te zijn, wordt 50% gediscrimineerd! “Wij niet staande plassen, jullie niet staande plassen” lijkt het motto.

Kleine ergernis

Ooit heb ik het kader van stedenuitwisseling een week in Sjanghai doorgebracht. Bij het eten werd me altijd gevraagd of ik stokjes of mes en vork wilde gebruiken. Dat laatste natuurlijk, omdat die veel makkelijker opscheppen.

Eten met stokjes is een aberratie en moet niet worden aangemoedigd. Het werkt alleen als je een kommetje tegen je kin plaatst en met de stokjes je rijst in je mond schuift, maar ook dan is een vork veel handiger. Daarnaast kan je met stokjes niet snijden! Gevolg grote brokken voorzichtig tussen twee stokjes klemmen en naar de mond brengen.

Laatst uitgenodigd in een Japans restaurant werden me weer alleen eetstokjes aangeboden. Uiteraard kreeg ik op verzoek een gewoon bestek, maar waarom eerst die ongemakkelijke stokjes neergelegd? Leuke bijkomstigheid is wel het geklungel en geknoei aan andere tafels te bekijken. Hopla, daar schiet weer een stukje vlees tussen de stokjes uit op het tafelkleed of, nog leuker, op schoot. Ik glimlach dan opvallend met in mijn hand demonstratief een vork, maar het liefst zou ik schaterlachend zeggen: “Gebruik dan ook gewoon mes en vork sukkelaar.”

Buitenspel

Dan mijn grootste* ergernis: buitenspel. We accepteren iedere voetbalwedstrijd die belachelijke regel. Echte argumenten om buitenspel te hanteren zijn er niet. Vandaar dat andere balsporten zoals handbal, hockey, waterpolo en basketbal die regel niet (meer) hebben.

Als ik het ter berde breng in bevriende voetbalkringen krijg ik altijd een meewarige blik van “ben je niet goed wijs geworden?” Er wordt zelfs niet over nagedacht, terwijl nu met de VAR één centimeter de wedstrijd kan bepalen. Het eerste doelpunt van Ajax tegen Heerenveen was voor 90% van de kijkers buitenspel. Nee dus, want de VAR vond klaarblijkelijk dat borst en armen niet meetellen, maar dat centimetertje van een voet wel.

Stop die waanzin, want we krijgen nooit een waterdicht systeem. Het argument “het is altijd zo geweest” kan worden weerlegd met de vraag hoe onze wereld eruit zou zien als we dat voor alles zouden zeggen: Waarom een bus, als je een trekschuit hebt?

Ander argument: “Dan gaan ze “balletje afwachten.” Nou en? Dan moet je er een vent (of vrouw natuurlijk) naast zetten en wordt het veld veel groter voor aantrekkelijker voetbal. Trouwens “balletje afwachten” gebeurt bij balsporten zonder buitenspel ook niet.  

Probeer het anders eens een keer; maar zelfs dat wordt niet gedaan. Het spel wordt aantrekkelijker, eerlijker en er vallen doelpunten bij de vleet. Misschien wel de belangrijkste reden: Het geeft de Amsterdams-Hilversumse kliek niet de kans hun club te bevoordelen.

Ergernissen spuien lucht overigens op; moet ik meer doen.

*Mijn één na grootste ergernis is, zoals bekend, het aritmische getrommel op de meeste voetbaltribunes: volslagen krankzinnig, nutteloos en mateloos irritant.