Elke maand leg ik altijd wat geld opzij voor de nationale inzamelingen die nodig zijn omdat onze verkwistende regering de Oranjes, hun gebouwen, verder de gebouwen van het Binnenhof en nu ook de KLM moet onderhouden.

Met geld koop ik in onze stinkende welvaart mijn slechte geweten af en gebruik daarvoor de blikken Brabantiabus waarin vroeger boven elke gleuf de bedoeling stond: gas, huur, licht, kleren en kolen. Elke week ging er in elke gleuf één luizige gulden. Ik ben een babyboomer, misschien snapt u me dan beter.

Er was vroeger nog een zesde gleuf. Daarboven stond: vakantie. Door de voortdurende aanblik van dat woord in relatie tot de wetenschap dat er toch nooit geld voor was, plakte mijn vader er ooit teleurgesteld een Hansaplastje overheen. Op het geërfde exemplaar zijn de restanten daarvan nog altijd zichtbaar.

Tegenwoordig zijn er nieuwe gleufbussen in omloop met een modern verwisselbaar etiket, waardoor je vanuit elk individuele ideologie desnoods wereldwijd kunt kiezen uit allerlei soorten ellende.

Thuis hebben we zodoende nu een Brabantiabus met 37 gleuven. Elk jaar vijl ik er een paar nieuwe gaten bij. De oudste is voor de dwaze moeders van Argentinië en de jongste twee – broederlijk naast elkaar – één voor de Palesteinen van Kuzu en Kaag en andere voor Rutte en Wilders. Ik steun ook nog steeds de verbitterde paters in Guinea, de verkrachte leprameisjes in Centraal-Afrika, Greenpeace, het Dierenbevrijdingsfront, zelfs dubbel, het Olifantenreservaat in Chiang Mai, de Astmabestrijding en zodra het broodmagere Bangladesj is afgestort, haal ik tevreden het kaartje boven de gleuf uit het hoesje, draai het om en dan komt Oeganda weer te voorschijn.

Met de nieuwe Brabantiabus kan je jezelf ook lekker corrigeren. Vroeger was dat onmogelijk met die ingeëtste namen gas, licht en kolen, en het altijd zoek geraakte sleuteltje. Moest er een gulden uit, dan zat je urenlang te pielen met een mes voordat er eindelijk met veel geluk een kwartje naar buiten wilde glijden.

Nu rollen de euro’s op oproep vrolijk naar buiten voor het Koningin Wilhelminafonds, de Hartstichting, Stichting Hartenkind, de Macht van het Kleine, de Epilepsie Bestrijding, Artsen zonder Grenzen en Giro 555. U heeft het maar voor het uitkiezen. Ellende te kust en te keur. Iedereen met ’n beetje hart in z’n donder betaalt zich naar draagkracht scheel, onbewust van het feit dat vrijwel achter elke collecte een zekere schuld schuil gaat, meestal mensenschuld, dus wat vormen al te gleuven nu tezamen? Eigenlijk één grote nationale en internationale reden om eens grootscheeps vanuit een gezonde volkswil iedereen op zijn bek te timmeren die het veroorzaakt heeft.

En zolang wij in eigen land nog voor een beetje gezondheidszorg moeten collecteren deugen ook onze nationale verdeel- en rekenmeesters niet, maar dat wisten we al.