Energiecrisis. Weleens van gehoord? Was in 1973. Oliecrisis. Nederland werd hard geraakt. Olieboycot. De arrebeider kon niet meer rijden in de auto die de laatste linkse premier van Nederland, Den Uyl, hun had beloofd.

Alleen er was geen crisis. Handige katholieke Harry, Ruud Lubbers, toen economisch minister, had allang de drums in de haven helemaal volgegooid met olie.

Let je op Jetten? Lubbers. Den Uyl. Kom er nog eens om. Niet lullen maar vullen.

Natuurlijk, ik ben ook voor de nieuwe energie van wind, water en zon. En de onuitputtelijke bron van kernfusie. 

Alleen. Aan alles kleeft een probleem. Windmolens, hoeveel staal moet er niet gesmolten worden? Niet met windenergie.

Zonne-energie ,hoeveel grondstoffen trekken we uit de aarde? Niet alleen voor die cellen maar die batterijen.

Biobrandstoffen. Heh, we branden de bossen maar op. Tuurlijk iedereen een houtkachel.

Kernfusie. Bestaat nog niet.

Dus wat rest ons. Simpel minder teringzooi kopen die wordt gemaakt door landen die het geld niet hebben en die leveren aan landen die het wel hebben. 

Zo simpel is het. En er is geen energieschaarste. Er is zat. Alleen iedereen wil z’n zakken vullen om af te wachten.

En politieke zoutjes die niet weten hoe de wereld draait.

Alleen dat ontslaat ons niet om een halt te roepen tegen overconsumptie en gemakzucht. We draaien zelf de aarde de vernieling in. Het zijn alleen niet de mensen die er het beste van proberen te maken maar wel de mensen die ons iets proberen te verkopen.