In mijn jeugd werd nog heel geheimzinnig gedaan over homoseksualiteit. Mijn ouders behoorden bij de eerste leden van de NVSH, maar hun voorlichting over seks hield op bij het neerleggen van het blad Sekstant op de leestafel. De voorlichting werd gedaan door de oudere jongens en die spraken geheimzinnig over “flikkers.”

Hulp in de keuken

Als jongetje vond ik het heerlijk om bij mijn moeder in de keuken te zijn; zeker als ze ging bakken. Ik mocht altijd de pan met deeg leeg lepelen en dat was een feest. Ook zongen we samen; meestal liedjes van Eddie Christiani. “Zaterdagmiddag” was het favoriete lied van mijn moeder. Toen we een keer aan het zingen waren kwam mijn vader enigszins geagiteerd de keuken binnen en zei tegen m’n moeder: “Hij wordt nu zo oud, dat hij uit de keuken weg moet blijven of wil je dat hij net zo wordt als Koos.'' Koos was een neef.

“Ga maar”, zei mijn moeder en ik begreep dat Koos iets verschrikkelijks onder de leden moest hebben.

Toen ik op een keer van een feestavond in de nacht langs een plantsoen in de stad liep, kwam ik mijn neef onverwacht tegen. Toen ik het de volgende ochtend aan tafel vertelde werd me gezegd dat plantsoen voortaan ’s-avonds te mijden.

Voorlichting

In de derde klas van de HBS werd een middag seksuele voorlichting gegeven. Een arts kwam alle jongens vertellen hoe de vork in de steel zat. Nu hadden wij de klok horen luiden, maar waar de klepel nu precies hing dat zou de dokter ons nu gaan vertellen. Gespannen zaten we met een mannetje of zestig in de aula te wachten. Eerlijk gezegd niet de ambiance en een onderwerp voor pubers om rustig te luisteren. Pas na dreigende taal van de directeur werd het stil en begon de arts aan zijn praatje. Na de uitleg kregen we de mogelijkheid tot vragen stellen. Het bleef doodstil en iedereen keek elkaar aan tot iemand durfde te vragen: “Wat doen flikkers?” Die vraag leidde tot hilariteit en – pubers zijn wreed – er werd naar sommige klasgenoten gewezen. De dokter maakte zich ervan af door te zeggen, dat mannen soms ook met elkaar zoenen.

Vrijzinnig

Op de kweekschool (christelijk) was men aanmerkelijk opener. Van één docent werd verteld, dat hij op mannen viel en eerlijk gezegd stak hij dat achteraf gezien ook niet onder stoelen of banken. Toen ik met de Beatles en de Stones mijn haar liet groeien gaf dat thuis en op school grote problemen. Mijn vader was ondertussen gerustgesteld wat mijn geaardheid betreft, maar had toch iets tegen mannen met lange haren. De directeur van de Kweekschool riep me bij zich en wees me op een brief van Paulus aan de Korintiërs, waarin staat dat het voor mannen een oneer is lang haar te dragen.* Een bezoekje aan de dominee leerde me dat mannelijke prostituees in de stad Korinte te herkennen waren aan hun haardracht. Uiteraard ging ik naar de directeur om hem te vertellen dat ik niet van de mannenliefde was. Hij schrok en vertelde me het niet zo te hebben bedoeld, maar ik moest wel naar de kapper.

Acceptatie

We zijn ondertussen bijna zestig jaar verder en is de wereld wat acceptatie van homoseksualiteit gelukkig veranderd. In de seksuele revolutie van de jaren zestig verdwenen de meeste taboes, waaronder die op homoseksualiteit. Gerard van het Reve schreef schitterend over zijn gevoelens (het woord herenliefde is van hem) en velen lieten zich leiden door het besef, dat iemand vooral moest doen wat hij of zij wilde. Gevolg dat vrijwel iedereen in navolging van Albert Mol openlijk getuigde van zijn of haar seksuele voorkeur.** Neef Koos vertelde bestuurslid te zijn van het COC (de club) en toen mijn vader daar hoofdschuddend zijn misnoegen over liet blijken, tikte ik hem op zijn vingers.

Onttakeling

Helaas zien we de tolerantie afnemen. De culturen, die onze cultuur “verrijken” en die worden gesteund door de linkse kerk, hebben niets op met vrije keuzes. Bij geweld tegen LHBTIQmensen wordt door de gangbare media de achtergrond van daders niet vermeld.

Eerlijk gezegd vind ook ik, als ik naar de loveparade in de grachten van 020 kijk: “Kan het niet een tandje minder?” Er is ook geen parade van half ontblote heterostellen die wipbewegingen maken. Zo maken ze iets extra bijzonder, terwijl onze generatie - voor een groot deel - sinds de jaren zestig homoseksualiteit als gewoon onderdeel van het leven had geaccepteerd.

Jammer.

*   Voor vrouwen was kort haar een oneer.
** Uit de kast komen is zo’n cliché.