Derk Sauer is niet meer. Zijn eigen keus heb ik begrepen. Heb nooit met hem gewerkt. Maar ik ken mensen die heel close met hem zijn geweest. Kom uit de tijd van de strijd tussen Panorama en Nieuwe Revu. Legendarische bladen toen journalistiek nog iets voorstelde. Rock n roll. Oorlogsverslaggeving. Prachtige zinnen, bijna literatuur. Fotografie om weg te dromen. Hard als het moest, poëtisch als het gewenst was.

Ik heb gewerkt met zijn broeder in kwaad. Fons Burger. Zij waren bepalend bij Nieuwe Revu. En, met Ruud Hollander, misschien de beste hoofdredacteur ooit, bij Rails. Sauer nam hem aan toen ie nog achter een bar in Amsterdam stond. Derk herkende talent. Dacht onconventioneel. Er is wel iemand overleden.

Fons en Derk maakten het militaire  vakbondsblad van de VVDM voor dienstplichtigen leesbaar. Rock n roll. Daar had ik wel wat aan toen ik afdelingsbestuurder was op de legerbasis in Nunspeet.

Derk hield zich niet aan conventies. Heb ik begrepen. Gaf iedereen de ruimte. In de journalistiek is een grote gegaan. En, juist nu is dat nodig. Onafhankelijke geesten. Die Wierd Duk komt in de buurt. Niet dat ik het altijd met hem eens bent. Maar we missen ballen in de journalistiek. Niet echt een woke opmerking. Maar wat Derk heeft neergezet en de liefde die hij krijgt van de mensen die wel met hem hebben gewerkt. Gewoon een lefgozer. Had een visie. Of niet maar hij deed wat. En kleurde buiten de lijnen.

Je moet de grenzen opzoeken en er overheen. In de journalistiek. Met liefde voor de mensen. En dat, heb ik begrepen was Derk Sauer. Eeuwig zonde.