In huize Weerwag - Van Leeuwen rommelt het. De kinderen ruziën, de ouders roepen door elkaar, en de hond blaft tegen de stofzuiger. En terwijl iedereen zich afvraagt wie er nou eigenlijk de boel leidt, ligt de vuilniszak nog steeds in de gang. Te stinken.

Zo voelt het soms, als je naar de landelijke politiek in Den Haag kijkt. Veel lawaai, weinig opruimen. En dan snap ik het wel: waarom zou je nog gaan stemmen, als het lijkt alsof niemand thuis is?

Maar juist daarom. Juist nu. Stemmen is niet het perfecte diner bij kaarslicht en een goed glas wijn. Stemmen is de vaat doen. De vuilnis buiten zetten. De was ophangen. Het is zorgen dat de boel blijft draaien. Niet sexy, wel noodzakelijk.

In Zoetermeer weten we dat. Hier groet je de buurman nog als je de kliko aan de straat zet. Hier mopper je op de gemeente, maar help je wél mee met de buurtapp of als vrijwilliger bij de (sport)vereniging.

Niet omdat je het overal mee eens bent. Maar omdat je ergens iets van vindt. Omdat je geeft om je straat, je wijk, je stad. Omdat je gelooft dat politiek niet alleen gaat over wie het hardst roept, maar over wie het vuilnis buiten zet zonder te klagen.

Dus woensdag: trek je jas aan, loop naar het stembureau, en doe je ding. Niet voor de landelijke politiek in Den Haag, maar voor jezelf, voor je gezin. En misschien ook alvast een beetje voor Zoetermeer.

Want als wij het samen niet doen, wie dan wel?

Deze column schrijf ik op persoonlijke titel