Er gaat maar weinig boven Nederland. En toch lig ik terwijl ik deze column schrijf met mijn luie kont op een ligbedje aan een Spaans zwembad. Even alle zorgen vergeten. Vliegschaamte negeren en iedere dag een stukje vlees op de barbecue. Ja, ook mijn klimaatambities hebben even verlof. De opwarming van de planeet is voor tien dagen heerlijk. Hier heb ik naar verlangd. En met mij heel veel vakantiegangers.

Verlangen naar vakantie doen we massaal. Maar hoe zit dat eigenlijk met verlangen op vakantie? Voor mij stopt verlangen niet aan de Spaanse kust. Ik verlang hier naar een echte beachbody. Liefst een beetje gebronsd. En een knappe beachbody op het ligbedje naast me natuurlijk. Ik verlang naar een zuchtje wind. Naar mijn eigen toilet. Maar bovenal verlang ik naar nog een weekje extra. Of eigenlijk zelfs naar dit vakantiegevoel voor de rest van de zomer. Let’s do that!

Over drie dagen vlieg ik naar huis. Dan begint voor mij de rest van de zomer. In vakantiestemming! Wie doet er mee? Festivalletje pakken, tot zonsondergang hangen bij een strandtent en met mijn zonnebril op de supermarkt in. Op Havaianas naar de bakker voor dos baguettes. Schrijf je dat zo in het Spaans juf? In elk geval ideeën genoeg.

En als de vakantiestemming vasthoudende ideeën toch op raken, dan kan ik altijd nog gaan barbecueën in het Rijswijkse Wilhelminapark. Als ik de auto tenminste nog kwijt kan. Voor mijn eigen deur welteverstaan. Want is de parkeerplaats vol? Dan stuurt de verkeersregelaar je met je barbecue weg om te parkeren in de wijk. Gooi alstublieft dan wel even dat lege blikje... Ach laat ook maar. Dat ruimen de buurtkindertjes wel weer op. Die hebben toch vakantie. En verlangen naar een betere wereld. Net als ik. Ook al is dat verlangen soms ook even met vakantie. Net als ik.

Last call for passenger Huisman? Mañana mañana. Ik wil er nog even niet aan denken.