Op de dag dat ADO met de verkoop van seizoenskaarten begon, zat ik startklaar achter de computer. In plaats van twee stoelen zou ik er nu drie kopen, want mijn jongste zoon is na tien jaar buitenland teruggekeerd in de Residentie en wat is er nou mooier dan als vader met je twee zonen naar het voetbal gaan?

Ik heb pas laat het plezier van voetbal ontdekt. Mijn eigen prestaties in de voorhoede van Postalia waren destijds niet om over naar huis te schrijven. Ik ontbeerde techniek, balgevoel, inzicht… Ik had ook lang niet zo’n hard schot als onze rechtsback Arie Ros, die daarmee meer dan een halve eeuw geleden kennelijk zo’n indruk op me heeft gemaakt dat ik zijn naam voor altijd heb onthouden. Als enige van het hele team.

Voetbalwedstrijden bezoeken was ook geen gebruik thuis. Als 10-jarig jochie ben ik met mijn vader en wat vrienden in april 1963 naar de Kuip geweest om de Europacup-wedstrijd tussen Feyenoord en Benfica te zien. Ik vond er niks aan. Ik was wel onder de indruk dat ik de beroemdheden Eddy Pieters Graafland en Coen Moulijn op het veld zag en aan Portugese zijde de legendarische Eusebio. Reken maar dat ik de volgende dag op school wat had te vertellen. Maar ja, dat voelde niet anders dan die keer dat ik de Amsterdamse volkszanger Johnny Jordaan in levende lijve bij station Hollandse Spoor had gezien.

Mijn echte kennismaking met profvoetbal kwam pas toen mijn jongste zoon ging zeuren of we eens een keer naar een echte wedstrijd konden. Van een vriend kreeg ik kaartjes voor de wedstrijd van 23 mei 2003 tegen VVV: de avond dat ADO na elf jaar terugkeerde naar de eredivisie. Vanaf dat moment waren we verkocht. Collega’s waren verbijsterd als ze ontdekten dat ik elke thuiswedstrijd met beide kinderen in het Zuiderpark te vinden was. Bekakte vrienden vroegen zich geschokt af wat ik tussen dat ordinaire zooitje van ADO-supporters te zoeken had.

Het werd steeds gekker. We gingen aan het begin van het seizoen steevast naar de oefenwedstrijd tegen Laakkwartier. We bezochten uitwedstrijden tegen PSV, RKC, Roda en Utrecht. Bij Utrecht moesten we - na drie keer te zijn gefouilleerd - met een bus en daarna lopend door een haag van grimmige ME’ers. Maar de ultieme uiting van clubliefde zou nog komen: zomer 2011 ging ADO Europees en vlogen we met een toestel vol Hagenezen naar Litouwen om met 2-3 in Kaunas de plaatselijke helden van FK Tauras te verslaan.

Dat we ADO nu weer in de Keukenkampioendivisie moeten volgen maakt ons niet uit. Het is wel lekker als we - na jaren afzien - Onze Trots ook weer nu en dan kunnen zien winnen. Hoge verwachtingen hebben we niet. We koesteren niet de illusie dat we na één seizoen tussen de kneuzenclubs meteen weer triomfantelijk zullen terugkeren naar het hoogste niveau. Het gaat mijn zonen en mij vooral om de sfeer in het stadion. Waar we kunnen zingen en schreeuwen, waar de harde Haagse humor van de stoeltjes druipt, waar het groen-geel verbroedering geeft tussen alle rassen, rangen en standen. En waar je vloeken leert, die je zelf nooit zou kunnen bedenken. 

Goedkoper

Drie seizoenskaarten dus. Het idee dat ze in een lagere divisie ook goedkoper zijn, blijkt niet te kloppen. Gewoon €257. “Maar je krijgt wel meer wedstrijden”, vergoelijkt mijn jongste zoon. Verder dus maar. Wat ik ook probeer, de website werkt niet mee. Ik kan nog wel mijn vak kiezen, maar daarmee houdt het op. Er valt niets te kopen. Een dag later en de dag daarop nog steeds niet. Het is wel weer typerend voor ADO. Alle voetbalclub zijn slecht georganiseerde bedrijven vol incapabele medewerkers, maar ADO is koploper.

Een week later probeer ik het weer eens. Maar terwijl ik kijk en opgelucht constateer, dat ik nu wel kan aangeven hoeveel seizoenskaarten ik wens en verder schakel naar betalen, vliegen me ineens berichten over allerlei problemen bij ADO om de oren. Onderhandelingen over verkoop zijn opnieuw gestopt, er komt weer een rechtszaak aan, gedoe over het gouden aandeel, elke dag is er wel weer wat. Ik wacht nog wel even met seizoenskaarten kopen, laat ik mijn jongens weten. Ik voel er weinig voor om nu €771 af te tikken met het risico dat de club over een week ineens failliet blijkt. 

Eindelijk leek het nu de goede kant op te gaan. Met types als Ed Maas en Martin Jol. Het zal wel. We hebben Van der Kalle ook overleefd. Maar nu ligt die bolle van het CDA weer dwars: Wilbert Stolte aan wie vooral het imago kleeft van sjoemelen met declaraties. Ik wacht nog wel even met kaarten kopen. Zul je net zien dat als alles eindelijk rond is, de stadions weer dicht moeten vanwege de Delta-variant. Ik koop voorlopig wel losse kaartjes. Als het goed is heb ik trouwens nog vier wedstrijdtickets tegoed van het voortijdig afgebroken seizoen 2019/2020. Destijds door ADO beloofd, maar nooit meer iets over gehoord.