Het is een hele zit voor de tv, zo’n songfestival. De achterliggende tien, vijftien jaar pikte ik hooguit een kwartiertje mee van deze wedstrijd in wansmaak. Wat me daarvan bijbleef is de hysterische Emma Wortelboer. En mijn verbijstering dat niet Barbara Pravi met haar geweldige chanson ‘Voila’ als winnares uit de bus kwam, maar een stel gedrogeerde Italiaanse schreeuwlelijken.

Begrijp me niet verkeerd, ik gun iedereen z’n feestje. Hoe idioot ook. Als mensen blij worden van een muzikaal rariteitenkabinet is het ze van harte gegund. En het zal me ook een zorg zijn dat het songfestival een soort alternatieve Gay Pride is geworden. Ik vermaak me op de bewuste avond wel met Netflix of iets anders. 

Maar bij deze editie was er alle reden om te kijken. Om de hele rit uit te zitten. De lijdensbeker tot de bodem te ledigen.

Allereerst vanwege de opwinding over de deelname van Israël. De hele week waren er al demonstraties in Malmö. Waarom Rusland uitsluiten vanwege de oorlog in Oekraïne, terwijl Israël half Gaza uitmoordt en wèl welkom blijft? Wat dat betreft verschilt de EBU niet veel van die principeloze bende bij de FIFA. Dat arme zangeresje Eden Golan mocht om veiligheidsredenen haar hotel niet uit, kreeg bij de voorronde ook heel wat te verduren uit het boe-roepende publiek. Hoe zou dat op de finale avond gaan?

Ik kreeg er waarachtig zin in. Eindelijk hadden ook alle onvermijdelijke songfestival-deskundigen in de praat- en roddelprogramma’s een serieus onderwerp om over te praten. Want het gaat normaliter natuurlijk over niets. Eindeloos gemurmel over wat de bookmakers zeggen, wat de deelnemers dragen, wie de beste marketing heeft, de meest indrukwekkende act. Wie ziet er dit keer uit als een kip of een heks?

En dan op het laatste moment komt er ineens een absolute sensatie bij: onze eigen hofnar Joost Klein blijkt gediskwalificeerd omdat hij lelijk zou hebben gedaan tegen een Zweedse cameravrouw. De politie is zelfs ingeschakeld. Dit is werkelijk een cadeautje.

‘Het echte leven in de dierentuin’ wordt vervangen door een ingelaste uitzending van Op1 met niemand minder dan mr. Geert-Jan Knoops aan tafel om zijn licht te laten schijnen over de juridische kant van deze ongehoorde ingreep. Nationale relnicht Gordon roept Nikkie Tutorials op om af te zien van het uitbrengen van de stemmen namens Nederland; waartoe ze uiteindelijk ook besluit. Er vloeien tranen.

Spannend

Vol verwachting installeer ik me dit keer voor de 65-inch-buis. Eindelijk een Songfestival dat spannend kan worden. Ik verwacht uiteraard boegeroep uit de zaal bij Israël. Maar zullen er ook artiesten, die zich inmiddels beste vriend/vriendin van Europapa-Joost voelen, het bijvoorbeeld wagen om hun optreden om te buigen en ’t opnemen voor hun breedgeschouderde collega? Zal wellicht op zeker moment de hele zaal ‘Europapa’ scanderen op het moment dat onze Ikea-blauwe Fries had moeten optreden? Zal er een Nederlandse songfestival-fanaat gehuld in Nederlandse vlag het podium oprennen? 

Met bakje zoute pinda’s naast me, zit ik er helemaal klaar voor. Uren lang hoor ik de muzikale vuilnis aan: van Ierland, van Duitsland, Italië, Engeland, het één nog erger dan ’t ander. Ik beluister het geneuzel van Cornald Maas en ik constateer teleurgesteld dat Krezip-frontvrouw Jacqueline Govaert toch echt beter is als zangeres dan als duo-commentator. Daarna krijgen we al die vreselijke vertegenwoordigers van de deelnemende landen om hun ‘douze points’ te vernemen; niet zo hysterisch als Emma Wortelboer, maar niettemin de één een nog grotere aansteller dan de ander.

Er gebeurt echter niets dat mijn bloed in al die uren sneller doet stromen. Ook dat sneue inkijkje in het decolleté  van presentatrice Petra Mede niet. De enige opwinding komt van Cornald Maas die zich nijdig maakt om de politieke stem van de vakjury uit Israël. Hun ‘douze points’ gaan immers naar een in Israël geboren zangeres die deze avond voor Luxemburg uitkomt. Het meiske komt daarmee uiteindelijk nog op de 13de plaats.

En dan ruim na middernacht - als ik inmiddels vecht tegen de slaap - heeft Zwitserland gewonnen. En het enige dat ik kan denken: wat een geluk dat Nederland niet mee mocht doen. Stel je voor dat we met ‘Europapa’ hadden gewonnen - die kans was best aanwezig - dan had je dat vreselijke circus volgend jaar weer hier gehad.