Wat bezielt toch al die mensen die een Bed & Breakfast beginnen? Al sinds 2005 zie je de ellende bij Ik Vertrek; een kijkcijferhit die vervolgens schaamteloos werd gekopieerd in Het Roer om. De aantrekkingskracht van beide programma’s zit vooral in alle tegenspoed die de avonturiers in het buitenland op hun weg treffen. Niet alleen bij B&B’s, ook bij de emigranten die een camping, pannenkoekenhuis of mini-golf in het buitenland beginnen.

De zojuist verworven huizen in den vreemde vertonen bijna altijd (verborgen) gebreken. Het dak lekt, de riolering zit verstopt, de zolderbalken zijn aangetast door houtworm, de elektriciteit blijkt brandgevaarlijk. Vervolgens gaat ook de CV-ketel kapot, ontpopt de aannemer zich als oplichter en weigert die aanvankelijk zo beminnelijke burgemeester je vergunning te geven voor een mini-camping in je achtertuin. Onderwijl vliegt het geld uit je zak. Alleen de familie Meiland wist van al dit soort narigheid met een flinke dosis hysterie een lucratief verdienmodel te maken.

Het Vertrek-virus waart niet alleen door Nederland. De Engelse variant heet ‘Een Nieuw Leven in de Zon’. En daar kan ik me wel iets bij voorstellen; als je immers constant in de zeikregen loopt en in een excentriek land woont waar het verval alom zichtbaar is. Het opmerkelijk is ook dat die Britten verder denken dan een B&B en/of een camping. Zij beginnen net zozeer een bierbrouwerij, een tuincentrum, duikschool, exploiteren een bar, restaurant of geven kookcursussen. 

Maar laat ik me beperken tot de Nederlandse rage om een Bed & Breakfast te starten, want we tuimelen momenteel over de tv-programma’s rond landgenoten die tegen betaling gasten in hun huis ontvangen. Naast Ik Vertrek en Het Roer om is daar natuurlijk ook al ruim tien jaar Bed & Breakfast bij Omroep Max, waar collega’s elkaar de maat nemen omdat er maar vijf kleerhangertjes in de kast hangen. Het succesprogramma in het genre is echter B&B vol Liefde bij RTL; over eenzame logementhouders die naar een partner hunkeren. Het heeft nu zelfs een wintereditie gekregen plus alvast de aftrap voor volgend jaar.

Privacy

Wat blijft, is mijn verwondering wat mensen toch beweegt om dagelijks vreemden in je huis te willen ontvangen. Zitten ze in een persoonlijke dip? Is this all there is? Blijkt de huwelijkse relatie vastgelopen en moet dit een nieuwe prikkel geven? Men hunkert zogenaamd naar een minder hectisch leven, wil op ’t platteland meer tijd voor zichzelf, voor elkaar, inspiratie opdoen, opnieuw worden uitgedaagd. Maar in werkelijkheid wordt je de bediende, schoonmaker, ontbijtkok, ober en kofferdrager van mensen die jou 100 euro per nacht betalen. 

Tijd voor jezelf, een paar uur om een boek te lezen, tv te kijken of creatief te frummelen, is er alleen wanneer er geen gasten zijn. Je kunt je niet als normale hotelier terugtrekken in je eigen huis, want de B&B is je huis. Iedereen die iets te zaniken heeft over een verstopt doucheputje, een haar op ’t kussen, een kapot leeslampje of druppelende kraan staat meteen aan je deur te kloppen. Het woord privacy kun je maar beter uit je woordenlijst schrappen.

Kamermeisje

Als liefhebber van uitslapen, lijkt ’t mij het allerergste dat je voor dag en douw op moet opstaan om ontbijtjes voor te bereiden. En denk niet dat je daarna weer even terug je bed in kan. Welnee, dan stap je meteen uit je rol van ontbijtkok en verander je in kamermeisje. Want zodra de eerste gasten vertrokken zijn, moet je bedden afhalen, smerige tissues onder ’t bed vandaan plukken, de wc schrobben en de bedden van nieuw linnen voorzien. 

Je mag blij zijn als niemand teveel heeft gedronken en daarna de boel ondergekotst. Want dan kun je tenminste meteen door om de wasmachine te laten draaien, de ontbijtruimte weer op orde te brengen, ramen te zemen, dekbedovertrekken te strijken en wat al niet meer. Vanaf pakweg drie uur, dienen zich dan weer nieuwe gasten aan. Elke keer als ik die Nederlanders zie die een leuke baan alhier opgeven om het avontuur in Frankrijk, Spanje, Portugal of Italië tegemoet te gaan, vraag ik me af wat die mensen bezielt.

Zelf bereis ik bovengenoemde landen graag. Daar mogen Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk, Kroatië, Slovenië wat mij betreft ook nog bij. Maar wel tijdelijk. Als toerist. Om daar nou in een uithoek een nieuw leven op te bouwen. Ver weg van familie en vrienden. Dan zit je in midden-Frankrijk, in een uitgestorven bejaardendorp een half uur rijden van ’t eerste provinciestadje met een station. Zelfs als je de taal redelijk spreekt, ben en blijf je een buitenstaander.

Hoe lang blijft zoiets een nieuwe uitdaging in je leven? Hoe lang blijft het leuk? Want je krijgt niet alleen aardige gasten, er zitten ook heel veel onaangename klieren bij. En in het hoogseizoen, als alle kamers bezet zijn, ervaar je wellicht vreugde bij ’t idee dat er wat centen binnenkomen. Maar in voor- en naseizoen, als er maar één of twee gasten zijn, moet je eveneens om zes uur uit de veren om haastig broodjes af te bakken en eitjes te koken.

Inmiddels zijn er ook afleveringen van Ik Vertrek met als uitgangspunt: Hoe hoe het nu met? En ook dat is gekopieerd door Het Roer Om. Daar zie je zoveel jaar later een enkel succesverhaal, maar veel vaker krijg je een tragedie opgediend. Stellen die geteisterd door heimwee en/of financieel berooid op hangende pootjes zijn teruggekeerd; ze leven nu in een karakterloze huurwoning in een Vinex-wijk, het huwelijk heeft alle B&B-ellende niet doorstaan, ze slikken anti-depressiva of nog erger. 

Maar onder het motto ‘Geen beter vermaak dan leedvermaak’ levert ook dat weer vermakelijke televisie op.