Ingezonden mail van Ronnie Meurs, vrijwilliger en trotse “adoptant” van een Zoetermeerse rotonde.

Een lesje, hoe trap je iemand vakkundig de grond in. Na veertien jaar met liefde en toewijding een rotonde te hebben onderhouden in Zoetermeer, kreeg ik onlangs een brief van de gemeente  ondertekend door een heuse Mr. Drs. (Meester Doctorandus).

Onderwerp: informatie overeenkomst rotondes

Dus vol enthousiasme maak ik de enveloppe open. Ik denk fijn eindelijk een bedankbriefje van de gemeente omdat ik al 14 jaar een rotonde  aangekleed heb, onderhoud op mijn eigen kosten doe en kosten besparend voor de gemeente een adoptie heb gedaan.

Vol plezier begin ik de brief te lezen en krijg me daar een klap in het gezicht zeg. Als dank voor al mijn inspanningen en uitgaven mag ik voortaan huur gaan betalen? Het is nog een mooi bedrag ook, 1000 euro minimaal, max 1500 euro.

“Ze hebben het voor mekaar hoor, ik ben helemaal van slag.”

Hoe ben ik ermee begonnen, de gemeente wilde van het onderhoud af, en in ruil voor de kosten die zij voortaan in de eigen zak konden houden, mochten wij een leuk ontwerp indienen. Er was eigenlijk helemaal geen animo voor en lange tijd waren andere rotonde nog leeg en/of slecht onderhouden. Maar ik was wel enthousiast en ging aan de slag.

Ik kreeg toestemming om een rotonde te gaan onderhouden, lees adopteren, en kon een plannetje indienen. Ik zal het verhaal niet te uitgebreid maken maar na 7x bij de welstandcommissie gezeten te hebben en een bouwtekening te maken tot aan een uitleg en foto hoe een slotbout eruitziet toe, kon het plezier beginnen.

In de zomer van 2011 een zwaar verwilderde rotonde in onderhoud genomen. Tijdens de eerste fase van de aanvraag alvast begonnen met kort maaien van alle onkruid, veranderde de rotonde langzaam in een mooi grasveldje waarop verder gebouwd kon worden.

In het begin met een aggregaatje en elektrisch tuingereedschap de wilde beplanting te lijf gegaan. Maar ook heel veel handwerk. Toen het ontwerp eindelijk was goedgekeurd hout, hardhout en fotoborden gemaakt en besteld. Het werd steeds leuker en de rotonde werd vrolijk en mooier met de dag. Dat bewoners er blij mee waren dat de rotonde in hun wijk werd aangepakt kon ik heel goed merken, honderden duimpjes omhoog tijdens het werk en werd vrolijk toegeroepen vanuit de open raampjes. Ik kreeg veel goedkeurende blikken en woorden, en persoonlijke berichten.

En de jaren erna kreeg ik vooral in de winterse feestmaanden ook regelmatig verontrustende berichten van bewoners die er voorbij reden, zoals onder andere: je foto’s zijn beschadigd, Er zitten snorren opgetekend, je foto’s zijn gestolen.
Jaarlijks zeer hoge kosten. Niet leuk, maar ja, je hebt een afspraak gemaakt met de gemeente in het contract voor onbepaalde tijd dat het er netjes uit moet zien dus dan doe je dan maar. Weer honderden euro’s uitgeven voor nieuwe materialen.

Bewoners die bloembollen over hadden in de lente boden spontaan aan dat ik die mocht ophalen zodat ik ze in de grond kon zetten op de rotonde. Nu in het voorjaar goed te zien hoeveel mensen daarvoor gedoneerd hebben. Mooie bollen en bloemenpracht in de lente. Zomerbloeiers kwamen daarna.

Mijn vader had mooie sterke vlinderstruiken in zijn tuin staan maar die werden te groot. Snoeien ging bij hem niet meer dus ik mocht ze bij hem uitgraven voor op de rotonde. Dus uitgraven met een kluit van een meter doorsnee. Zoetermeerse vrienden opgetrommeld om te helpen, en geplant op mijn rotonde. Bij een oudere dame uit het dorp Forsythia’s opgehaald en uit gestekt. Inmiddels geven die elk voorjaar als eerste een mooie gele bloemenzee voor wekenlang bloeiplezier.

De laatste jaren staat de biodiversiteit erg hoog in het vaandel en gingen we daar ook rekening mee houden. Nu staan er in bijna elk jaargetij bloemen in bloei. En wordt niet elk gewasje meer weggemaaid. En zit er regelmatig een haas op de rotonde. Speciaal voor de insecten staan er heel veel verschillende nectar gevende bloemen. Metershoge klimop wordt pas in het voorjaar gesnoeid zodat de bijen en andere nectar liefhebbers er in september en oktober heel veel voeding uithalen om de winter mee door te komen. En dat deze omhoog geleide planten in de winter een goed schuilplaats geven voor allerlei insecten om lekker beschut te kunnen overwinteren. Vooral veel lieveheersbeestjes vinden er hun plekje.

Wij hadden al 30 jaar geleden een esdoorn thuis opgekweekt waar wij heel trots op zijn en 13 jaar geleden met de grootste zorg op de rotonde geplaatst waar hij goed kon uitgroeien tot de mooi volwassen boom die hij nu is. En in het voorjaar duizenden bijen aantrekt om nectar te verzamelen.

Op de rotonde staat een foto van een mevrouw die zichtbaar geniet van het uitje dat ze had bij de lokale Zonnebloemafdeling en hebben haar gevraagd of we die foto op de rotonde mochten zetten. Zij wilde dat wel en zij vroeg haar familie hoe zij dat vonden. Iedereen vond het leuk en bij de onthulling hebben we haar met een rolstoel en al opgehaald en bovenop de rotonde gekregen zodat ze erbij kon zijn. Op zeer hoge leeftijd genoot ze zoveel van dat moment en was ze blij en trots dat zij iedereen gedag kon zwaaien op de foto op de rotonde.

Helaas is haar foto ook niet bespaard gebleven van vernieling en vandalisme. Eén keer helemaal kapotgetrapt en onherstelbaar. Toen door een ondernemer uit Zoetermeer Marcello opnieuw gesponsord en opgehangen. Daarna weer een keer gestolen, toen door een andere ondernemer een crowdfunding gestart zodat we haar opnieuw konden terugplaatsen.
De laatste keer hebben vandalen toch weer kans gezien om bord en hardhouten paal een meter uit de grond te krijgen, maar kon de foto op tribond bijna onzichtbaar gerepareerd worden en terug geplaatst.
De kinderen, neefjes nichtjes en andere familie leden rijden nu regelmatig een klein stukje om zodat ze even kunnen zwaaien naar “oma”.
 

Een Chauffeuse van gehandicapte kinderen moet van haar clientjes vaak even omrijden om naar hun eigen favoriete chauffeuse te zwaaien die in levensgroot haar mooiste zwarte jurk de rotonde staat te overzien.

Regelmatig mensen die nog steeds zeggen ik zwaai elke dag naar je hoor op de rotonde, helaas zwaai je niet terug. Maar ik vind het zo gezellig.
We zijn weer bijna thuis als we jouw rotonde zien.

Volledig verbouwereerd over de gang van zaken denk ik nu, hoe is het mogelijk?
Moet ik nu huilen of blij zijn dat ik van het onderhoud af ben?
Hoe kan een ambtelijke afdeling zo met hun inwoners omgaan?
Waren de goede rapportcijfers die ik jarenlang heb gekregen over de staat van de rotonde dan eigenlijk toch niet zo goed?
Uiteraard zijn er een aantal rotondes die het niet zo goed is gelukt om de ronde netjes te houden, maar daar waren de controles toch voor bedoeld en had je die rotondes terug in de pool kunnen stoppen voor een nieuwe adoptant want er was de laatste jaren animo genoeg. Ik ben honderden keren benaderd, hoe het zat en hoe men ook een rotonde zou kunnen krijgen. Ik heb ze allemaal doorverwezen naar de gemeente. Waar men vervolgens te horen kreeg dat er een wachtlijst is.

Off the record hebben we nog meer redenen gehoord waarom het eigenlijk moet veranderen. Maar deze brief lezend heeft de juridische afdeling een waterdichte regeling gevonden waarmee wij als adoptanten niets tegen in kunnen brengen.

Het is tegen het hart stuitend en bijna onmenselijk zoals dit gaat. Volkomen gevoelloos en zakelijk.
Hoe het straks gaat weten we nog niet. Maar het zou me niets verbazen als een extern bedrijf hier heel veel geld aan gaat verdienen, en wij het nakijken hebben. Het gaat de gemeente dan weer meer kosten dan het al die jaren heeft opgeleverd.
En worden de adoptanten dit jaar een overgangsregeling aangeboden maar natuurlijk helemaal niet gecompenseerd.  

Na 14 jaar vrijwillig onderhoud, kostenbesparing voor de gemeente en talloze complimenten over de staat van de rotonde, is het onbegrijpelijk dat er nu sprake is van een huurovereenkomst van €1000 tot €1500 per jaar.

Zeer teleurgesteld en gefrustreerd blijf ik hier verwonderd achter, en hoop dat er nog een wondertje te gebeuren staat, want “de rotonde die ik al een kwart van mijn leven mag onderhouden is natuurlijk ook een deel van mijn leven geworden.

“Met deze brief wil ik laten zien hoe ontmoedigend dit beleid is voor inwoners die vrijwillig bijdragen aan hun stad. Ik vraag de gemeente om dit besluit te herzien en het gesprek met ons adoptanten aan te gaan.”