Nu PostNL 9000 oranje boventallige brievenbussen laat afvoeren in anonieme vrachtwagentjes is de postbus definitief zijn positie als katalysator voor menselijke communicatie kwijtgeraakt.

Toegegeven: ook ik maak me schuldig aan het versturen van kaarten via virtuele weg en draag daartoe bij aan de teloorgang van het straatbeeld met oranje brievenbussen.

Daarentegen: het schrijven van ansichtkaarten vanaf een vakantieadres vind ik iets romantisch hebben. Vanuit je luie stoel een kaart schrijven, is toch een stuk relaxter dan de vele apps die je tijdens je vakantie krijgt of verstuurt.

Niet meteen reageren op een app roept bij sommige van je vrienden en familieleden paniekreacties op in de trant van; 'gaat het wel goed?' Buiten dat is het heerlijk om gewoon een paar weken totaal onbereikbaar te zijn.

De zoektocht naar de ultieme ansichtkaart is een ware survivaltocht door stoffige straten, in zo mogelijk nog stoffigere winkels, voegt een extra dimensie toe aan de vakantie. Vergeelde door de zon gebleekte kaarten, waarvoor de winkelier schaamteloos één euro vijftig rekent. Feilloos heeft hij in mij de die-hard ansichtkaartliefhebber herkend.

Op naar het postkantoor aan de andere kant van het dorp. Een postkantoor met sociale functie. Het vergt enig geduld, maar kom ik heb vakantie en doe het kalm aan.

Als de kaarten eenmaal geschreven zijn, sta ik voor een nieuwe uitdaging. Soms duidelijk herkenbare brievenbussen om de kaarten in te deponeren, soms gissen of de kaarten in de juiste sleuf terecht zijn gekomen. Ooit op vakantie in Turkije heb ik een aantal families voorzien van een lading ansichtkaarten met handgeschreven vakantiegroeten. De gele brievenbus bleek een algemene postbus waarin post voor alle bewoners van de straat werd bezorgd.

Dit jaar ga ik iedereen lekker old-school een ansichtkaart schrijven en als de kaart bij de geadresseerde wordt bezorgd als ik allang weer thuis ben, kan ik de laksheid van de Zuid-Europese 'tante post' de schuld geven voor de late bezorging.

Vanuit Zeeuws-Vlaanderen volgde Elsje Veth in 2011 haar hart naar Zoetermeer waar zij sindsdien samenwoont met fotograaf Chris van Dijke. Moeder van twee volwassen zoons en oma van kleinzoon Xavi. Werkt als fulltime secretaresse in Den Haag. Ze publiceerde twee verhalenbundels; ‘Neus snuiten en doorhoesten’ (2015) en ‘Rafels’ (2017). ,,Mijn columns ademen charme, levenslust, wijn en hoge hakken uit. Met hier en daar een vleugje peper,” Twitter: @elsjeschrijft.