Er was een tijd dat ik omkwam in de vakantieliefdes. Niet letterlijk natuurlijk, dat zou wat zijn zeg, zoiets gun je je grootste vijand nog niet, verpletterd worden door vakantieliefdes.

Vakantieliefdes zijn nutteloos, en alleen maar verzonnen om mensen pijn te doen. Op vakantie hoor je uit te rusten. Met zo’n vakantieliefde draait je hart overuren. Maar toch, je moet vakantieliefde meegemaakt hebben.

Ik ga nu natuurlijk niet mijn hele lijst vakantieliefdes afwerken, maar één verdient een eervolle vermelding. Guiseppe, die ik ontmoette op een camping aan het Luganomeer. Hij nam me mee naar Dancing Rosen Garden waar hij achter de bar werkte. Ik zie het nog voor me: hij achter de bar, ik ervoor. Mijn iets oudere zus op de dansvloer swingend en flirtend met de gehele mannelijke dorpsbevolking en ik als blind naïef verliefd schaap voor de bar op een kruk.

Elke uitnodiging om te dansen sloeg ik af. Achteraf gezien een vakantie met vele gemiste kansen.

Thuisgekomen kon ik niet anders dan dromen van 'mijn' Guiseppe. Zeurde mijn ouders de oren van het hoofd. Ze gingen uiteindelijk overstag. Guiseppe kwam naar Nederland. Daar stond hij op het perron. Bibberend in zijn te dunne winterjas. Beetje sneue kleine te fatterig geklede figuur. Zijn zuidelijke charme waarvoor ik als een blok was gevallen, was ver te zoeken. Het weekend ben ik doorgeworsteld.

Mijn ouders en zussen deden hun stinkende best het hem naar de zin te maken. Voor mij werd de situatie alleen maar gênanter. Bij het niet zo hartverscheurende afscheid nodigde hij me uit naar Milaan te komen. Tegen beter weten in ben ik gegaan. Hij liet me achter bij zijn moeder en ging flierefluitend met zijn vrienden op stap. Zijn moeder stond erop mij de fijne kneepjes van het Italiaanse koken bij te brengen.

De warme sfeer in de Italiaanse familiekeuken en de kooktips van la mama zijn me altijd bijgebleven. De brandende liefde voor Guiseppe met zijn mooie bruine ogen was echter snel gedoofd.

Vanuit Zeeuws-Vlaanderen volgde Elsje Veth in 2011 haar hart naar Zoetermeer waar zij sindsdien samenwoont met fotograaf Chris van Dijke. Moeder van twee volwassen zoons en oma van kleinzoon Xavi. Werkt als fulltime secretaresse in Den Haag. Ze publiceerde twee verhalenbundels; ‘Neus snuiten en doorhoesten’ (2015) en ‘Rafels’ (2017). ,,Mijn columns ademen charme, levenslust, wijn en hoge hakken uit. Met hier en daar een vleugje peper,” Twitter: @elsjeschrijft.