Bij mij thuis voltrok zich afgelopen weekend een praktisch drama: lekke band. Echt hoor, zo ervaar ik dat! Overal sjees ik tussendoor en alles kan mee in mijn bigshoppers hangend aan mijn bagagedrager. Maar afgelopen weekend dus niet. Gauw manlief ingeseind en samen met hem de fiets weggebracht om 'm te laten repareren. Bij de fietsenwinkel even moeten wachten tot we aan de beurt waren en dat was funest. Manlief ging namelijk door de winkel dwalen. In mijn ooghoeken zag ik het gebeuren. Verkoper nadert verveelde man.
Van de opmerking; 'ik kijk zomaar even' hoorde ik vijf minuten later mijn man vertellen dat hij al jaren niet meer fietst en dat het misschien toch wel handig kan zijn. 'Gauw wegwezen hier', dacht ik, maar het leed was al geschied. Ik zag de ogen al oplichten van mijn man bij het showen van alle modellen en even later zag ik hem wegtrappen op een tweewieler voor een proefrit. Ondertussen werd mijn fiets voor reparatie in beslag genomen, waarna ik naar de verkoper wandelede, die wachtte op de proefrijdende klant.
Ik probeerde het contact een beetje te vermijden, want voor je het weet ga je met twee fietsen naar huis. Als Joop Zoetemelk himself kwam mijn man de winkel in gesjeesd. 'En,' vroeg de verkoper aan mijn man; hoe is uw fietsbeleving?' Ik wilde al zo snel mogelijk weg, maar nu haakte ik helemaal af. Fietsbeleving? Waar gaat dit over?
Maar tot mijn stomste verbazing ging mijn wederhelft het gesprek aan en nog geen vijf minuten later ging hij op een ander 'maar veel beter' ergonomisch model weer de winkel uit.
Opeens flitste er een vrijwilliger door mijn gedachten die zijn maatje de wereld van het wielrennen heeft laten leren kennen. Gewoon door hem op sleeptouw te nemen naar zijn eigen wielrenvereniging. Zijn maatje heeft hem een nieuwe hobby bezorgd. Als ik dan probeer te ontrafelen wat men wil duidelijk maken met het woord 'fietsbeleving', dan is dit het wel.
Gezichtsuitdrukking
Even dacht ik erover om deze ervaring met de fietsverkoper te delen, maar ik besloot het niet te doen. Gewoonweg omdat ik naar huis wilde. Tom Dumoulin kwam daarna alweer terug van proefrit twee. Ik vreesde met grote vreze, want ik ken de bewuste gezichtsuitdrukking van manlief maar al te goed. De koop was rond.
Om het goed te maken, bestelde hij een damesmodel, met grote fietstassen die ik moest uitzoeken. Aangekomen bij het vak met de fietstassen zakte de moed in mijn schoenen toen de verkoper een verhaal begon over de fietsbeleving van het fietsen met fietstassen. Mijn brein ging borrelen, we kwamen hier tenslotte alleen voor het repareren van een lekke band. 'Toch wel handig hoor die grote fietstassen,' hoorde ik mijn man zeggen.
'Als je ziet wat mijn vrouw daar allemaal in mee sleept!'
Weer slikte ik een zucht in. Maar gelijk moest ik denken aan een vrijwilliger die met zijn maatje op het gemak rond het Noord Aa fietst. Geen snelheid gewoon 'tempo doeloe,' noemt hij dat. Hij pakt dan altijd de fiets van zijn vrouw omdat daar van die handige fietstassen aan hangen en daarin neemt hij dan een gasbrander, blik knakworsten, ketchup, water en broodjes mee. Als ze halverwege de ronde zijn, wandelen ze naar de waterkant om daar een blik knakworstjes op te warmen.
Ultieme fietsbeleving
Zijn maatje vindt dit helemaal geweldig, want wie verzint nou zoiets?! Dat is pas een vorm van ultieme fietsbeleving. Maar omdat ik weg wilde, vertelde ik ook dit voorval niet aan de fietsverkoper, terwijl hij misschien best een leuke vrijwilliger zou kunnen zijn voor een jongere. Ik rekende de fiets af, de beleving van de kostprijs van de aanwinst deelde ik wijselijk ook maar niet met de verkoper.
Ik verliet het pand. Kent u mensen die graag fietsen voor de snelheidskick of juist cruisend met knakworsten in hun fietstas? Die mensen zoeken wij in grote getale voor jongeren van onze wachtlijst die een duwtje in de rug goed kunnen gebruiken, met fietsen maar temeer nog in hun leven!