Als zoon van een donkere Surinaamse vader en een blanke Hollandse moeder en als docent geschiedenis en maatschappijleer heb ik regelmatig gediscussieerd over de thema’s; vooroordelen, racisme en discriminatie. En wat in de klas vaak gebeurde, zie ik helaas ook gebeuren vandaag de dag, in wat we inmiddels een nationaal en internationaal debat mogen noemen. Op het moment dat de emotie de overhand krijgt, verdwijnt de nuance.

Begrijp mij goed. Racisme bestaat. Ook in Nederland. Wat er momenteel in de Verenigde Staten gebeurt, roept terechte woede en emotie op en vraagt om een keiharde veroordeling. De argumenten echter die daarbij gebruikt worden zijn in sommige gevallen, en aan beide kanten, niet alleen ongenuanceerd maar ook vaak kwetsend en dat doet het debat geen goed.

Ook ik ben net iets te vaak gefouilleerd als ik ging vliegen of als ik een voetbalwedstrijd bezocht. Ik vond het vervelend, maar heb het nooit echt als kwetsend ervaren. De keren echter dat ik, met mijn afkomst, voor racist ben uitgemaakt omdat ik als schoolleider een beslissing nam die niet beviel of niet begrepen werd, doen tot op de dag van vandaag nog pijn.

Racisme is iets vreselijks en daarom mag je hopen dat het debat zal leiden tot wezenlijke verandering. Maar laten we daarbij de nuance niet uit het oog verliezen. Als we dat wel doen, is ook het debat kwetsend voor velen en dat mag niet de bedoeling zijn.

Over Eric Brunings
Eric Brunings was van 1998-2017 afdelingsleider onderbouw bij het Alfrink College in Zoetermeer. Hij begon in 1981 op die middelbare school als leraar geschiedenis. Brunings schrijft voor www.zoetermeersdagblad.nl columns over onderwijs, zijn passies sport en geschiedenis en andere zaken. Zijn broer Peter keepte in de jaren '80 voor Feyenoord.