Lynnette de Weijer uit Zoetermeer verblijft momenteel in Punta del Moral in het zuiden van Spanje en kan voorlopig niet naar Nederland vanwege de corona-uitbraak. De laatste vlucht waarmee ze terug kon was op 20 maart, maar door lichte griepklachten besloot de Zoetermeerse in haar appartement te blijven. De Weijer, die voor haar bedrijf Braindoc.nl een paar keer per jaar in Punta del Moral vertoeft, deelt haar ervaringen tijdens de Spaanse lockdown met www.zoetermeersdagblad.nl.

'Punta del Moral, 30-04-2020

Zorgen om thuis
Toen ik hoorde dat Spanje in lockdown ging, was mijn eerste en grootste zorg het thuisfront. Mijn gezin (Henk de Weijer, Henk junior en onze twee hondjes) en mijn moeder van 92. Nauwelijks een week later was de omzet van mijn man, van de ene op de andere dag, gereduceerd tot €0,00 (hij heeft een kapsalon). Nu stond hij er helemaal alleen voor, terwijl wij 24 jaar lang alle zorgen samen gedragen hadden.

Mijn zoon ging hartstikke goed met zijn opleiding Bewegingstechnologie, maar de colleges werden ineens online gegeven. De hondjes, waarmee ik iedere dag in het bos liep, zou ik lange tijd niet zien. Ik ging regelmatig naar mijn moeder om eten te brengen. Vlak voor mijn vertrek had ik voor ruim een maand eten en faciliteiten gebracht, maar dit ging veel langer duren.

Ook maak ik mij zorgen vanwege de leeftijd van 'Maatje'. Zij is nu 92. Maar onze hond Mojo is net veertien geworden. Bekend is dat niemand het eeuwige leven heeft. Mijn moeder woont nog steeds zelfstandig. Afgesproken is, dat zij bij ons komt wonen, zodra zij het in haar eigen huis niet meer redt. Maar hoe moet dat, als dit moment zich aandient, terwijl ik hier in Spanje zit?

Het is nu praktisch onmogelijk om terug te komen. In ieder geval kan dit niet snel. Je bent minstens een week bezig met het aanvragen van allerlei toestemmingsformulieren om überhaupt de straat op te mogen en dan is nog de vraag: Hoe kom ik terug? Ik blijf dus maar actief hopen dat alles stabiel blijft thuis.

Ver weg, maar toch dichtbij
Hoewel de situatie verre van ideaal is en de toekomst uiterst onzeker, blijf ik positief. We leven gelukkig in het tijdperk van de IT! Dus het onderhouden van contact is zeer toegankelijk, mits de elektriciteit blijft werken, er wifi is en er voldoende geld is om het telefoonabonnement te blijven betalen.

Dagelijks contact met gezin
Met mijn gezin heb ik dagelijks contact. Ik heb whatsapp omarmd. Iedere ochtend stuurt mijn man mij lieve berichtjes zodra hij wakker wordt. Mijn telefoon wordt overspoeld met schattige fotootjes van mijn gezin, de maaltijden samen, de hondjes, de werkzaamheden thuis en alles dat maar op foto en film valt vast te leggen. We bellen regelmatig (ook via whatsapp) en natuurlijk is er het beeldbellen.

Behalve de fysieke afstand in kilometers, is mijn gezin zo dus vlakbij. De balans qua beeldmateriaal slaat wel een beetje door naar de kant van het thuisfront. Dat komt doordat ik hier alleen maar naar buiten mag om boodschappen te doen. Dat levert doorgaans niet bijzonder inspirerend beeldmateriaal op.

Dagelijks bel ik ook met mijn moeder. Gelukkig is zij alive and kicking. Mijn broer Peter met zijn vrouw Kaarina en mijn beide Henken hebben de zorg voor Maatje direct opgepakt. Zij doen de boodschappen, zorgen dat haar vriezer gevuld blijft met gezonde maaltijden en lossen alles dat opgelost moet worden op. Haar huishoudelijke hulp haalt op woensdag verse vis, zodat zij haar Omega-3 binnen krijgt.

Jaren '80
Ik bof echt dat deze quarantaine mij in 2020 overkomt en niet in de jaren ‘80. Toen had je sporadisch telefonisch contact met thuis. In Spanje kon je bellen vanuit een telefooncel (wat nu niet eens zou kunnen, omdat je niet naar buiten mag). En op zee of vanuit andere continenten via Radio Scheveningen. Dat was ook een bijzondere tijd, die ik niet had willen missen. Maar ik verkies 2020.'