Ik val gelijk met de deur in huis. Het is de week van Halloween. En ik ben geen fan. Verre van.

Tot nog toe viel ik niemand lastig met mijn mening over dit evenement. Maar toen ik vanmorgen ging sporten en slingers met de tekst; Happy Halloween boven mij wapperde kookte mijn heksenketel over. Of je het nou wil of niet; je wordt ermee geconfronteerd. In winkels, op tv, op Facebook. Overal hangen skeletten om je heen en als je niet uitkijkt loop je met je snuit in een spinnenweb.

Waar bepaalde mensen normaal gesproken gillend van wegrennen is dit nu opeens bestempeld tot gezellige decoratie. Ook met snoep kopen moet je alert zijn deze dagen. Ongemerkt sta je met afgezaagde vingers bij de kassa of met kauwgomballen die ogen als bloeddoorlopen zwartkijkers. 'Gezellig toch,' reageert een mevrouw als ik de zak terug in het schap leg.

Ik snap het niet. En ik ga proberen uit te leggen waarom ik het niet snap. Deze week ging ik voor Jong Perspectief op bezoek bij een gezin wat uit Eritrea afkomstig is en hier probeert het leven op te bouwen. Terwijl ik over de galerij naar het huis loop, flappert er een skelet tegen mij aan die de buren hebben opgehangen om de galerij wat op te vrolijken. Eenmaal achter de voordeur vertelt vader mij, in redelijk goed Nederlands, wat het gezin heeft meegemaakt. Een zoon verloren. Vermoord, omdat zijn mening niet werd geaccepteerd.

Onder de indruk van dit verhaal ga ik naar kantoor terug, voor het zoontje van 10 jaar gaan wij op zoek naar een sportieve humoristische vrijwilliger. Afleiding en lol kunnen ze daar goed gebruiken. Eenmaal op kantoor krijg ik een telefoontje van een vrijwilligster die een meisje van 14 jaar begeleidt. Haar moeder is ernstig ziek en het leek een tijd goed te gaan, maar nu opeens slaat de ziekte genadeloos toe. De vrijwilligster vertelt dat ze erg was geschrokken van hoe moeder eruit zag. Uitgemergeld door deze vreselijke ziekte. Daar word je stil van.

Groot podium

Deze tijd van het jaar is een skelet voor funny moments, bij dit gezin denken ze daar anders over. Ik wil met deze column geen zielige verhalen schetsen, ik vertel gewoon de dagelijkse toestanden waar veel mensen mee te maken krijgen. Natuurlijk, u vindt deze verhalen ook erg en grote kans dat u ook deze dingen meemaakt in uw persoonlijk omgeving, maar waarom geven wij zwart, angst, donker en de dood zo'n groot podium in onze maatschappij?

Ik kan het niet laten om ook te vertellen over Perry van 10 jaar. Hij heeft de grootste lol met zijn maatje. Ze voetballen, ze bakken een cake, ze laten de hond samen uit. Heerlijke luchtige momenten. De vrijwilligster van Perry was zich rot geschrokken toen hij wegdook voor een vrouw die aan de overkant van de straat stond te schreeuwen. Hij raakte in paniek en ging bijna hyperventileren. Thuis bij Perry gekomen vertelde zijn pleegmoeder dat Perry dit gedrag vaker laat zien.

In zijn jongere jaren heeft hij veel te maken gehad met huiselijk geweld. Hopelijk helpt therapie om dit gozertje van zijn trauma’s af te helpen. En wat doen wij? Wij gaan met kids in een optocht lopen. Showen bloed en afgehakte ledematen. Zijn tevreden als iemand zich helemaal rot schrikt van een gekke lugubere actie. En dan wel verwachten dat ons kroost weer lekker gaat slapen en droomt over troetelberen en hoge bergen van snoepgoed.

Daarom ben ik blij met onze vrijwilligers die voor kinderen een lichtje aansteken in hun leventje. Simpelweg door er voor ze te zijn met een paar uurtjes lol en aandacht.

Diana Huurman is werkzaam bij Jong Perspectief, een Zoetermeerse organisatie die jongeren van 6 tot en met 24 jaar door middel van een maatjes- en mentorproject een duwtje in de rug geeft. In het maatjes- en mentorproject van Jong Perspectief (JP) worden volwassen vrijwilligers één op één aan kinderen en jongeren gekoppeld om met hen activiteiten te ondernemen. Bezoek hier de website.