Je zult maar Mark Rutte heten. Tien jaar lang werk je je een stinkasem om ons land op de rails te krijgen. De economische rails, wel te verstaan. Want aan zorg, onderwijs, migratie en nog een roedel andere dossiers hecht hij geen waarde. De economie is het enige dat hem boeit, want alleen daaraan kun je aflezen of je een gaaf land bent. En dat zijn we, hij heeft het zelf een kleine tienduizend keer gezegd. Zonder er een kleur en lange neus van te krijgen.

Maar Ruttens economie ligt van de ene op de andere dag op z´n gat. Knock-out geslagen door een pugilist die fataler is dan driekwart eeuw geleden de Duitsers en dreigender dan in de koude oorlogstijd de Russen. Die Angstgegner heet Corona, we zijn er allemaal intussen door geraakt, direct of indirect. Een opponent zonder gezicht, religie, ideologie of leider. En met een strategie die lijkt te zijn gebaseerd op het aanpakken van de mondiale overbevolking. De gezondheid van ons volk is prioriteit nummer één. Dat realiseert iedereen zich. Behalve de minister-president. Voor hem is en blijft de gezondheid van de economie het belangrijkst.

Uiteraard hagelt het komplottheorieën. De Chinezen zouden het virus opzettelijk hebben verspreid om Europa, Amerika en de rest van de wereld onderuit te halen en zelf de economische touwtjes steviger in handen te nemen. De klappen die ook de Aziatische beurzen hebben gekregen, verwijzen ook die verhalen evenwel naar de Fabeltjeskrant. Iedereen is de lul. Einde verhaal.

En Mark Rutte? Zijn economische missie leek te gaan slagen, maar is dus uiteindelijk toch mislukt. Opstaan na deze diepe val duurt jaren en daarvoor heeft hij onvoldoende energie en te weinig ballen. Hem resten daarom twee acties. Inpakken en wegwezen. En de vaderlandse geschiedenis ingaan als de premier die er per saldo het minst van bakte. Tenzij.

Tenzij hem alsnog een lumineuze strohalm binnenvalt: de honderden miljarden euro's die Nederland aan de klimaatleugen gaat verkwisten andere bestemmingen geven. Frans Timmermans laten weten dat de Nederlandse bijdrage aan diens Green Deal minimaal een decennium wordt uitgesteld. Het geld dat die beleidscorrectie ons bespaart besteden aan zorg, onderwijs, migratie en nog een roedel dossiers. En als er nog wat overblijft de economie.