De kop is er echt af! Dit meldt Maurice Visser van het Dalton College in Voorburg, onderdeel van de Scholengroep Spinoza.

"Dagen en weken word je gedreven als teamleider brugklas om een warm welkom en gestructureerd 'huis' te kunnen bieden aan de bijna 220 nieuwe brugklassers Dalton College Voorburg. Vandaag mocht ik hen bij de buitendeur welkom heten en hen richting de coaches dirigeren. Alles kwam voorbij: een high-five, een box, een traan, vragen, een lach, een schuchtere blik of een zenuwachtige oogwisseling. Prachtig", aldus Maurice Visser. 

"Naast teamleider vind ik het ook belangrijk om onderdeel van mijn team te zijn en met beide poten in de klei te blijven staan. Na de voordeur snel doorlopend naar mijn lokaal zaten daar 26 kids verwachtingsvol te kijken wat ik als hun coach ging brengen. Niet wetend dat aan het einde van de dag de leerlingen de schoolafspraken doorhebben, alle vragen hebben kunnen stellen, elkaar hebben leren kennen d.m.v. spelletjes en met elkaar pauzes doorbrengen met als klap op de vuurpijl een prachtige planning van 9 onderwijsweken helemaal zelf opgezet hebben voor elke vak. "Dit is echt veel! Echt moeilijk! Moeten we zoveel doen? Dat kan ik nooit!"

"De klas werd ondersteund door 4 fantastische leerlingcoaches uit de bovenbouw. Nu mochten ze uitvoeren waar ze maanden geleden voor gesolliciteerd hebben. Bij de evaluatie gaven ze unaniem terug hoe waardevol ze het vonden. Ik gaf hen ook terug veel geleerd te hebben door de coaching te delen met een nieuwe collega. Tof!

Na elke vakplanning wordt hij voorgelegd aan de vakdocent om een paraaf onder het contract on the job te ontvangen. Frans en Engels in mijn groep mochten gelijk vandaag. "Maurice, wat betekent 'superbe, je suis fier de toi' bij de feedback op de paraaf?" Voor jou een vraag, voor mij een weet. "Oh, dat ga ik opzoeken op Google Translate."

Samen bouwen en werken van onbekend via kleine successen naar een planning waar ze zelf eigenaar van zijn. De daltonagenda wordt hun lijfboek dat morgen weer nieuwe vragen oproept en ik weer verder ga met hen helpen hun eigen weg uit te stippelen.

"Ik heb genoten van ze, nu al. Het is veelbelovend. "Moet ik je nou u, meester of Maurice noemen?" Wat wil jij? Wat vind jij fijn? "Mogen wij een startparaaf? Ja, wij hebben alles samen gedaan, want we gaan dit weekend ook samen wat werken." In het weekend? Hoe heb je dan het werk verdeeld? Trots, bekaf en voldaan zat ik alleen in het lokaal om 15:30 uur, kijkend naar de naambordjes en blaadjes die zijn blijven liggen, de niet aangeschoven stoelen en mijn koffie die koud naast het bord stond. Dat pak ik morgen wel weer aan.  Die bruggers, die kids, die guppies, die lefgozers, die helden. Zo klein en zo groot tegelijk. Wat een baan, in alle opzichten".