Een schoolmaatschappelijk werkster belde mij met de vraag of wij voor een jongere een vrijwilligster konden zoeken. Prima vraag, want daar zijn wij voor. Een meisje van 8 jaar die nu net een jaar in Nederland woont. Geboren in Eritrea. In zo'n geval is het niet een kwestie van even het inschrijfformulier in vullen. Want zelfs met mijn handen en voeten, geluiden en gebaren kan ik ouders afkomstig uit Eritrea niet uitleggen wat een maatjesproject precies inhoudt.

Er blijkt een oudere zus te zijn die al wat langer in Nederland woont en al mijn hoop was op haar gevestigd. Die zus WhatsAppte mij terug en we maakten via dit medium een afspraak om langs te komen om kennis te maken. Ik schakelde vrijwilligster Belinda in, want we willen spijkers met koppen slaan voor dit meisje die behoorlijk vast loopt op school. Voor de zekerheid stuurde ik op de bewuste dag nog even een herinnering via de WhatsApp.

Zuivere koffie?

Eenmaal aangekomen bij het woonadres maakte ik kennis met de 'grote zus'. Een big smile en hartelijke ontvangst volgden. Bij binnenkomst viel mij op dat er een hele vreemde lucht in huis hing. Ik kon het niet thuisbrengen, maar een soort van brandlucht maakte mij alert.

De huiskamerdeur werd geopend en een hele rij mensen knikte vriendelijk naar ons. Een soort blauwe damp dwarrelde boven al deze gastvrijheid. In mijn gedachten zag ik de brandweer al aan komen scheuren. Mijn aandacht werd getrokken naar een vrouw in een kleurrijk gewaad die op een laag klein krukje in de hoek van de kamer zat. Op de grond voor haar allerlei brandertjes en servies. Ze was druk bezig met gloeiend heet water en ook zij knikte allervriendelijkst.

Blijkbaar waren we terechtgekomen in een soort van welkomstritueel. Schalen met fruit en koek kwamen tevoorschijn. Alsof we een week zouden blijven. En moeder knikte nog eens. Er werd ons gevraagd of we koffie wilden. Ja hoor, doe mij maar een lekker bakkie. De blauwe damp bleek het branden van koffiebonen te zijn. Een half uur later kwam het kopje koffie. Nou ben ik zeker fan van sterke koffie, maar dit bakkie sloeg werkelijk alles. 'Is dit wel zuivere koffie', vroeg ik mij af. Maar toch zeker lekker. Iedere dag wordt dit in Eritrea op deze manier met elkaar gedronken, werd ons met handen en voeten uitgelegd. Wat een klus, ons Senseo-ritueel is van een geheel andere orde. Hier kunnen wij nog wat van leren, dat is een ding wat zeker is!

Taart bak je in de oven

Achteraf had er wel een tolk bij aan moeten schuiven, maar de meiden leken er toch wel met ons uit te komen. Ariam wil graag een keer met Belinda afspreken. En zo gaan ze samen naar bijvoorbeeld de Bibliotheek en kinderboerderij aan de Voorweg. Ariam spreekt al veel beter Nederlands, omdat ze met Belinda goed de taal kan oefenen. Een kwarktaart bakken wilde Ariam ook weleens proberen. En zo geschiedde. Belinda liep mee naar binnen en de taart werd geshowd aan alle gezinsleden. Ariam was trots op haar creatie. De oven werd aangedaan en Belinda voelde al onraad. Een taart bak je in de oven, zo ook dus een kwarktaart; dacht Ariam. Gelukkig kon Belinda nog op tijd ingrijpen en werd de kwarktaart in de koelkast geschoven om daar verder te 'bakken'.

Het is koffiedik kijken om te kunnen voorspellen of het Ariam lukt om hier in Zoetermeer haar draai te vinden. Maar Belinda kijkt met haar mee en moedigt haar aan om bijvoorbeeld in een winkel zelf bij de kassa af te rekenen. En dat maakt nou net het verschil! Samen sta je veel sterker.