Ik mocht 43 jaar lang aan heel veel leerlingen geschiedenis geven op het Alfrink College. Vertellen over de hoogte- en dieptepunten in de menselijke beschaving door de eeuwen heen. Dat alles in de hoop dat al die leerlingen er zich later wat van zouden herinneren en wat van zouden leren.

Op de vraag die ik natuurlijk regelmatig kreeg: 'waarvoor heb je geschiedenis eigenlijk nodig?', antwoordde ik steevast dat we zoveel kunnen leren van het verleden in het belang van de toekomst.

Ieder jaar waren er de lessen over de in mijn ogen grootste misdaad van de mensheid: de Holocaust. En ieder jaar werd ik emotioneel bij de les over Auschwitz. Als ik vertelde hoe 75 jaar geleden de Russen het kamp bevrijdden, wat zij aantroffen en daarbij wat beelden vertoonde, hield ik het nauwelijks droog.

Het onbegrijpelijke feit dat de mens tot dit soort vreselijke dingen in staat is, emotioneerde mij keer op keer. In de klas kon je dan een speld horen vallen. Ik weet niet of dat door mijn verhaal, de beelden, de verschrikkingen of door mijn eigen emotie kwam. Ik weet wel dat mijn boodschap aan het eind heel duidelijk was. Als we één les uit de geschiedenis moeten trekken, is het wel deze: zoiets mag never nooit meer gebeuren.

Deze week, waarin de media veel aandacht besteden aan de bevrijding van Auschwitz, lijkt iedereen daarvan wel overtuigd. Maar helaas blijkt uit het toenemend racisme en antisemitisme dat schijn bedriegt en dus dat we deze geschiedenis moeten blijven vertellen in de hoop dat we leren van de geschiedenis.

Over Eric Brunings
Eric Brunings was van 1998-2017 afdelingsleider onderbouw bij het Alfrink College. Hij begon in 1981 op die middelbare school als leraar geschiedenis. Brunings schrijft voor ons columns over onderwijs, zijn passies sport en geschiedenis en andere zaken. Broer Peter keepte in de jaren '80 voor Feyenoord.