“Ik trek de wc door zodra mijn bolle buik een platte vorm heeft aangenomen. De onmeetbare hoeveelheid koekjes en liters ijs spoelen weg. Alsof een wonder is geschied, verdwijnt ook de dichte, zwarte mist die mij al de hele dag omringt.”
Fleur Gris is geboren en getogen in Zoetermeer. Als klein meisje heeft ze al een passie voor schrijven, die ze op latere leeftijd gebruikt in de strijd tegen haar eetstoornis. 'Om van te kotsen - Bekentenissen van een boulimia patiënt' gaat over boulimia nervosa en is Fleurs persoonlijke overlevingsverhaal. Jarenlang lukte het Fleur zichzelf niet te bevrijden uit een cyclus van eten en braken. Het ging ten koste van haar werk, studie en relaties. Elke cent besteedde ze aan voedsel.
Toch kwam er een keerpunt na tien jaar ziek zijn. Ze vond een hulpverlener die buiten de lijntjes durfde te kleuren, startte met het slikken van lithium, adopteerde een asielhond, en kwam uit de kast. Met dit boek hoopt Fleur een licht te schijnen op de problemen binnen de geestelijke gezondheidszorg waar ze met meerdere diagnoses van het kastje naar de muur werd gestuurd. Ook hoopt ze een stem te zijn voor mensen die in hetzelfde schuitje zitten als zij, met name degene die het niet gered hebben. Dit wordt vanaf vrijdag 16 juni uitgegeven door Uitgeverij Boekscout.
"Ik schrans het koude vanille-ijs naar binnen om de scherpe randen van mijn pijn te verdoven. Ik braak mijn zelfhaat gemiddeld 150 keer per maand uit. Om dit te bereiken, eet ik 170 liter ijs, honderden rollen koekjes en kilo’s pralinéchocolade. De eetstoornis is een onzichtbare hand, die mij tien jaar lang in zijn greep houdt. Ik onderdruk hiermee mijn depressie, mijn seksualiteit en mijn angst voor het leven. Ik slaag erin om een gezicht te geven aan dit verstikkende monster, door mijn wanhoop aan het papier toe te vertrouwen. Het resultaat is een persoonlijk relaas over mijn strijd tegen boulimia nervosa en de weg naar herstel".
Naar aanleiding van haar boek schrijft Fleur een blog onder dezelfde titel: https://www.omvantekotsen.nl/. Hier deelt ze haar ervaringen in de hoop inzicht te geven in het dagelijks leven van iemand met een eetstoornis. Op deze manier hoopt ze steun te kunnen bieden aan andere mensen die lijden aan een eetstoornis en hun naasten.